Auditorium

Το “The Free Life” είναι ο 3ος δίσκος των Turbowolf και με αυτόν επιχειρούν να δώσουν μία νέα πνοή στον μοντέρνο, «εναλλακτικό» σκληρό ήχο, επενδύοντας εύστοχα στην ποπ αισθητική αλλά και στην άρτια προώθηση της μουσικής τους μέσα από καλογυαλισμένες παραγωγές και οπτικό υλικό υψηλού budget.

Στο δια ταύτα τώρα. Το “The Free Life” τα έχει όλα: Από τρίλεπτα ποπ διαμαντάκια (όπως το “Domino” με το εθιστικό opening riff και την –σχεδόν αναμενόμενη- συμμετοχή των έτερων «γιγάντων» της μοντέρνας αγγλικής σκηνής, Royal Blood στα φωνητικά του Mike Kerr) μέχρι «θορυβώδεις» rock ‘n’ roll συνθέσεις που θα μπορούσαν άνετα να ταρακουνήσουν και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Κομμάτια όπως το ομώνυμο, το “Very Bad“ ή και το εισαγωγικό “No No No“ καταφέρνουν να επαναπροσδιορίσουν την αντίληψή μας περί μοντέρνου «σκληρού» ήχου, χτίζοντας διαρκώς την ένταση με δυναμικές συνθέσεις, γρήγορους –αν και αυξομειούμενους- ρυθμούς και μελωδίες που μένουν να βουίζουν στα αυτιά μας για ώρες. Παράλληλα, διανθίζουν τις συνθέσεις τους με διάφορα στοιχεία (όπως το soulful πέρασμα στο “Very Bad“ αλλά και τα καθαρά, μελωδικά φωνητικά) που κάνουν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την ακρόαση του δίσκου, αλλά και προσιτή σε ευρύτερο κοινό. Ο δίσκος κλείνει με το κομμάτι-κάθαρση “Concluder“ το οποίο, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος, αφήνει τον ακροατή να αναλογιστεί τον ηχητικό «κατακλυσμό» που μόλις βίωσε.

Χωρίς ιδιαίτερες διαφορές από τους προκατόχους του, το “The Free Life” αποτελεί σίγουρα κάτι ξεχωριστό χωρίς βέβαια να διαθέτει κάποια μαγική συνταγή επιτυχίας. Ίσως τα λόγια του ίδιου του κιθαρίστα Andy Ghosh να δίνουν μια σαφέστερη άποψη για το όλο concept των Turbowolf:

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το “The Free Life” αξίζει μία ακρόαση… ίσως και δύο, ίσως και τρεις.

Απαραίτητο για τους φίλους των Royal Blood, Queens of the Stone Age αλλά και γενικά της νεότερης alt-rock/metal σκηνής (Marmozets, Zeal and Ardor κ.α.).