Auditorium

Έχω να εξομολογηθώ δύο πράγματα. Ανήκω στη δεύτερη εκ των κατηγοριών που αναφέρονται στην εισαγωγή. Με την απογοήτευση του προηγούμενου δίσκου, ένιωσα ότι θα μπορούσα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου αδιαφορώντας για το αν και πότε θα εμφανιζόταν νέα RHCP κυκλοφορία στη δισκοθήκη μου. Ήμουν βέβαιος ότι είχα πάρει όλη την απαιτούμενη δόση από το καλιφορνέζικο, καλοδιάθετο και χορευτικό rock n roll τους και δύσκολα θα έμπαινα στην πρίζα ξανά για χατίρι τους. Παρόλα αυτά, όταν έφτασε στα χέρια μου το ψηφιακό αρχείο με τα 13 τραγούδια δεν του χαρίστηκα και το πέρασα από το στάνταρ τεστ ενδιαφέροντος, Σ.Τ.Ε. για συντομία. 

Έχω ένα ζευγάρι μικρά, φορητά και πάμφθηνα ηχεία. Ισχύος ελάχιστων watts, που απλώς τα συνδέεις με μια φορητή συσκευή και αναπαράγουν στοιχειωδώς. Δεν υπάρχει κανένα βάθος στον ήχο, τα περισσότερα κανάλια χάνονται, τα layers του επεξεργασμένου ήχου είναι ανύπαρκτα και, γενικώς, τούτοι οι μικροί μου φίλοι παίζουν τα απολύτως απαραίτητα. Δεν είμαι κανένας άρρωστος audiophile, αλλά σίγουρα απολαμβάνω μια γεμάτη και πλούσια παραγωγή. Βρίσκω ότι πολλές φορές δίνει πόντους σε μια ηχογράφηση. Αυτό ακριβώς είναι που θέλω να αποφύγω όταν με ενδιαφέρει η αντικειμενική αξία ενός album. Θέλω να δω αν μετράει σε minimal συνθήκες. Προφανώς δεν είναι ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης· οι άνθρωποι που δούλεψαν για να τον φτιάξουν το έκαναν με αυστηρά ποιοτικά standards, όμως αν στις δύσκολες συνθήκες μου κάνει εντύπωση η απογυμνωμένη σύνθεση, ξέρω ότι έχω κάτι καλό στα χέρια μου. 

Είναι προφανές ότι για να κάνω όλη αυτή την εισαγωγή, έχω κάτι καλό στα χέρια μου, έτσι δεν είναι; Το “The Getaway” έχει ένα και ακαταμάχητο προσόν. Αυτό το συνεχόμενο mid tempo groove, που το διέπει από την αρχή μέχρι το τέλος, το κάνει να ακούγεται νεράκι. Ειλικρινά, δεν κατάλαβα για πότε το άκουσα δυο φορές και δεν με κούρασε δευτερόλεπτο. Σημαντική η επί της ουσίας απουσία της κιθάρας, αλλά το easy going του συναισθήματος την αναπληρώνει 100%. Κάπου εδώ βρίσκεται και το μυστικό συστατικό αυτής της κυκλοφορίας. 

Για πρώτη φορά από το 1989, οι RHCP ηχογραφούν χωρίς να έχουν τον Rick Rubin πίσω από την κονσόλα και αυτό είναι απόλυτα εμφανές. Ο Danger Mouse (επίσης παραγωγός των Black Keys, Gorrilaz, Gnarls Barkley, Beck, Norah Jones, U2, μεταξύ άλλων) δίνει έναν εντελώς διαφορετικό αέρα, κάνοντας το “The Getaway” να ακούγεται σαν το ιδανικό showcase του ποια ακριβώς είναι η δουλειά του παραγωγού. Το υλικό είναι στο κλασικό ύφος των Red Hot, όμως το χορευτικό και ανάλαφρο πακετάρισμα, μακριά από τις μανιέρες του κλασικού rock, είναι η δική του συνεισφορά. 

Το όλο ζητούμενο είναι, όπως πάντα, αν είναι καλή η μουσική και, σε δεύτερη ανάγνωση, αν ένα σχήμα με ισχυρό χαρακτήρα όπως αυτοί διατήρησαν το status τους. Όσον αφορά τα τραγούδια και το πρώτο σκέλος του ερωτήματος τι να πω, περί ορέξεως… εγώ πάντως μπορώ να χορέψω τα “Dark Nessecities”, “Go Robot” και “The Longest Wave” ακόμα και στον ύπνο μου. Για το δεύτερο σκέλος, επιτρέψτε μου να δανειστώ την καταπληκτική ατάκα του Nate Chinen από τους New York Times, που στο δικό του review για το album τα είπε όλα με δύο προτάσεις: