Auditorium

Τον οποίο ομολογώ ότι δε γνώριζα μέχρι πριν λίγους μήνες. Ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαιτέρως, φρόντισε με 1-2 εκρηκτικές παραγράφους να ενεργοποιήσει τις κεραίες μου και από εκεί και πέρα ανέλαβε η ίδια η μουσική να ολοκληρώσει τη μαγεία. Η ιστορία μας χωρίζεται σε δυο μέρη. Τη ζωή και την τέχνη. Ας αποφασίσουμε στο τέλος ποιο είναι συναρπαστικότερο.

Για το βιογραφικό του Tom Russell, μπορείς να μιλήσεις μόνο με τίτλους. Οτιδήποτε άλλο, θα χρειαζόταν βιβλίο ολόκληρο. Ο 68χρονος σήμερα Tom έχει master στην εγκληματολογία από το πανεπιστήμιο της California, δίδασκε σε σχολεία της Νιγηρίας το 1969 κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, έπαιζε μουσική σε τσίρκο του Πουέρτο Ρίκο, σε strip clubs του Καναδά, δούλεψε ως ταξιτζής στη Νέα Υόρκη, έζησε σε Ισπανία και Νορβηγία και πλέον βρίσκεται στο El Paso του Τέξας. Έχει γράψει 3 βιβλία, ένα για τη συγγραφή μουσικής, μια αστυνομική νουβέλα και ένα που αναφέρεται στην αλληλογραφία που διατηρούσε με τον Charles Bukowksi. Επίσης, ζωγραφίζει και εκθέτει τα έργα του σε γκαλερί και ταυτόχρονα έχει κυκλοφορήσει 32 albums country και tex mex μουσικής, έχοντας δώσει πολλές συνθέσεις στα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου. Αυτό που κρατώ εγώ απ’ όλα ετούτα είναι ότι, αν ο γέρο Tom έχει να πει μια ιστορία, θέλω να την ακούσω.

Αυτό έκανε και το 2015. Αλλά όχι με τον συνηθισμένο τρόπο. Το “The Rose Of Roscrae” είναι μια μεγαλεπήβολη folk country όπερα, διάρκειας δυόμιση ωρών που αφηγείται τα έργα και τις ημέρες των πρώτων δυτικών κατοίκων της αμερικανικής ηπείρου στα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ιρλανδός Johnny “behind-the-deuce” Dutton είναι ο αντιήρωας αυτής της ιστορίας που εξιστορεί την αγάπη του για τη Rose Malloy και τις τρικυμισμένες σχέσεις με τους υπόλοιπους desperados, τα προβλήματα με το νόμο, τις απειλητικές φιγούρες των ντόπιων Ινδιάνων και Μεξικανών και την ελπίδα του αμερικανικού ονείρου που όλοι κυνηγούσαν.

Μουσικολογικά, μιλάμε ξεκάθαρα για οπερετική δομή, με πλήρες λιμπρέτο, με μια οβερτούρα να συνοψίζει τα βασικά μουσικά θέματα στα οποία κατά διαστήματα η πλοκή επανέρχεται, αφηγηματικά ιντερλούδια μεταξύ των πράξεων όπου, μέσω αρχειακών ηχογραφήσεων, παίρνουν μέρος θρύλοι της αμερικανικής μουσικής όπως ο Johnny Cash, ο Lead Belly, ο John Trudell. 

Όλα αυτά όμως αφορούν το μέσο, όχι την ουσία. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από το φιλόδοξο του πράγματος (κάτι στο οποίο ο Russell δεν είναι άβγαλτος, τούτο είναι το τελευταίο μέρος μιας τριλογίας που συνεχίζει την ίδια υπόθεση και ξεκίνησε το 1998 με το album του “The Man From God Knows Where”) εδώ μέσα υπάρχει απογυμνωμένη, αληθινή μουσική. Δεσπόζει η καταπληκτική φωνή του Tom (μια ποιοτική μίξη Tom Waits με Johnny Cash) και μια κιθάρα. Άλλοτε κεφάτη, άλλοτε συγκινητική, πάντοτε θεατρική, η απεικόνιση των χαρακτήρων και των γεγονότων γίνεται με τρόπο που ένας σκηνοθέτης θα προσέγγιζε μια ταινία. Παρακολουθείς τη συνέχεια, αλλά δε γίνεται να μη νιώσεις και τον πόνο, με εκείνο τον τρόπο που μόνο η αληθινή ζωή μπορεί να περιγράψει.

Με έναν τρόπο σαν και αυτόν…