The Shield: Ένα βρώμικο διαμάντι
Αρχικά, προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η σειρά κατόρθωσε να βγει στον αέρα. Εκτός από το εξαιρετικά περιορισμένο budget, το τηλεοπτικό συνεργείο αντιμετώπισε τρομερές δυσκολίες στον χώρο των γυρισμάτων. Η σειρά λαμβάνει χώρα στις πιο κακόφημες και επικίνδυνες γειτονιές του Los Angeles. Αρκετές φορές οι ντόπιοι κινήθηκαν απειλητικά προς τους συντελεστές του show, και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι — ευτυχώς, δεν συνέβη κάτι δυσάρεστο. Επιπλέον, μεγάλη διστακτικότητα έδειξε και το στούντιο. Οι θεματικές της σειράς περιλαμβάνουν: «βρώμικους» μπάτσους, ρατσισμό, διαφορετικότητα, βία, ναρκωτικά, όπλα, πορνεία και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους σου. Δικαιολογημένα, λοιπόν, υπήρχε ο φόβος μήπως το προϊόν δεν πουλήσει. Για καλή μας τύχη, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Όπως προανέφερα, η αφήγηση αφορά μια ομάδα «βρώμικων» μπάτσων, υπεύθυνη για την τήρηση της τάξης. Φαινομενικά. Στην πραγματικότητα, η συγκεκριμένη ομάδα (της οποίας αρχηγός είναι ο Chiklis) προσπαθεί πάντα να βάλει χέρι στο βάζο με το μέλι. Εκβιάζει, κλέβει, δολοφονεί, προστατεύει επιλεκτικά, συνεργάζεται με μαφιόζους, καρφώνει συναδέλφους και συνάπτει συμμαχίες με πρόσωπα που έχουν επιρροή, προκειμένου να εξυπηρετούνται τα συμφέροντά της. Με δυο λόγια, λύνει και δένει και ό,τι γουστάρει κάνει. Εφόσον φροντίζει πάντα να καλύπτει τα ίχνη της, συνεχίζει ανεμπόδιστη να πατά επί πτωμάτων (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Και εννοείται ότι κάποια στιγμή θα γαμηθεί ο Δίας. Θα γαμηθεί σκληρά και ανελέητα. Στο “The Shield”, όταν συμβαίνει κάτι στραβό, κάτι εκτός πλάνου, προετοιμάσου για το χειρότερο. Καθώς το δράμα κορυφώνεται, η σειρά σε βομβαρδίζει με ανατροπές, εντείνοντας την αγωνία. Η ντοκιμαντερίστικη αισθητική και η κάμερα στο χέρι μεταμορφώνουν το show σε αστυνομικό δελτίο ωμού ρεαλισμού. Λες και βλέπεις live καταδίωξη ή πιστολίδι, σε σημείο μάλιστα που σκύβεις από τον καναπέ σου μην τυχόν και σε πάρουν τα σκάγια.
Μιλάμε λοιπόν για μια σειρά που είναι τρένο δίχως φρένα. Δεν θα βαρεθείς ούτε λεπτό, αφού καταφέρνει με μαγικό τρόπο να σε κρατάει διαρκώς στην τσίτα. Για παράδειγμα, ας πούμε ότι σε κάποια σεζόν η ομάδα ασχολείται με ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, στο οποίο πρέπει να βρεθεί μια λύση: εσύ που νομίζεις ότι θα γίνει το κλασικό «πέντε επεισόδια στην αρχή να χτίσει το στόρι και μετά ο χαμός» μάλλον δεν έχεις καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Η παραπάνω κλισέ φράση ισχύει. ΑΛΛΑ. Σε κάθε ένα από τα πέντε αυτά πρώτα επεισόδια εντάσσεται παράλληλα και μια ξεχωριστή ιστορία, την οποία ο δημιουργός φροντίζει να στην ξεπετάξει με αρκετό αίμα και πόνο. Ο ρυθμός δεν πέφτει ποτέ.
Μη νομίζετε όμως ότι η μαγεία του “The Shield” εξαντλείται μονάχα στα παραπάνω. Τα σημαντικότερα ακόμη δεν έχουν αναφερθεί. Πρόκειται για μια σειρά που μας δείχνει μια συγκλονιστική πλευρά του Los Angeles. Μουντάδα, παρανομία, φτώχεια, γκέτο, βρωμιά και δυσωδία. Καμία σχέση με το λαμπερό L.A. που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στον κινηματογράφο. Σε αυτόν τον λασπερό καμβά, και με «βρώμικους» πρωταγωνιστές, το show θίγει αδιάλειπτα διάφορα ταμπού και εξετάζει ζητήματα ηθικής φύσης. Επιπλέον, το ποιοτικό καστ δεν διαφεύγει της προσοχής μας. Πέρα από τον Chiklis, που κλέβει την παράσταση, έχουμε: Glenn Close, Walton Goggins, Forest Whitaker, Franka Potente, Kurt Sutter και αρκετούς ακόμη.
Το “The Shield” έπαιξε με την έννοια του αντιήρωα προτού γίνει της μόδας, και η τηλεόραση γεμίσει από τέτοιου τύπου πρωταγωνιστές. Είχε τα κότσια να φέρει τον κόσμο σε επαφή με θέματα προκλητικά και γεγονότα που προκαλούν αποστροφή. Να σου κολλήσει τη μούρη στη «βρωμιά», για να τη νιώσεις και να τη σιχαθείς. Δεν υπάρχει κάποια παγίδα από πίσω. Κάποιο χριστιανικό δίδαγμα για αγάπη και συμπόνια. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο θεωρώ πως είναι τρομερά πρωτοποριακό. Το “The Shield” σου δείχνει ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά στη ζωή. Αυτή της εκμετάλλευσης και της αθλιότητας. Αυτή που μπορεί να υποψιάζεσαι, αλλά δεν αντέχεις να βλέπεις. Αυτή που νομίζεις ότι είναι μακριά, αλλά σε λίγο θα σου χτυπήσει απροειδοποίητα την πόρτα.
ΥΓ: To “The Shield” έχει έναν από τους τρεις καλύτερους πιλότους που είδαμε ποτέ (οι άλλοι δυο ανήκουν στο “Breaking Bad” και το “Fargo”) και το καλύτερο φινάλε σειράς ever. Αδιαπραγμάτευτα.
