Άλλαι Τέχναι

“Sympathy for Mr. Vengeance”(2002), “Oldboy”(2003) και “Sympathy for Lady Vengeance”(2005). Τρείς διαφορετικές ιστορίες με βασικούς άξονες την εκδίκηση, την βία και την σωτηρία, κάτω από την σκηνοθετική επίβλεψη του Park. Σε αντίθεση με τις ταινίες του Χόλυγουντ, ο Πάρκ με τις ταινίες του κρατάει μια διαφορετική στάση στο θέμα της βίας. Ο ίδιος δήλωσε τα εξής: «Στις ταινίες του Χόλυγουντ η εκδίκηση, που συνεπάγεται πάντα τη βία και τη βίαιη συμπεριφορά, αντιμετωπίζεται και παρουσιάζεται ως κάθαρση, ως κάτι που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Στις δικές μου ταινίες, όμως, η εκδίκηση -και η βία που φέρνει- προκαλεί πόνο και ενοχές στους ήρωες μου». Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσει κανείς τα λεγόμενα του σκηνοθέτη αρκεί να δει έστω μία, αν όχι και τις τρείς ταινίες. Οι υποθέσεις περιπλέκονται, η βία ψυχολογική και σωματική, οι ήρωες βρίσκονται σε απόγνωση και τελικά η εκδίκηση πονάει τους ίδιους περισσότερο…

Το 2002 ο Παρκ δημιούργησε το πρώτο κομμάτι της τριλογίας του με το “Sympathy for Mr. Vengeance” ( «Η τελευταία εκδίκηση»), ένα θλιβερό και βίαιο παραμύθι για μια εκδίκηση που είχε λάθος κατάληξη. Σημείωσε μεγάλη επιτυχία στην Νότια Κορέα και χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως η καλύτερη ταινία του 2002. Αξιοθαύμαστο, αν σκεφτεί κανείς ότι το σενάριο γράφτηκε μόνο μέσα σε 20 ώρες συνεχόμενης δουλειάς!! Η ιστορία είναι η εξής: Ένας κωφάλαλος απαγάγει το παιδί του πρώην αφεντικού του, ελπίζοντας ότι θα βρει λεφτά για την μεταμόσχευση νεφρού της αδερφής του. Όταν από ατύχημα το παιδί πεθαίνει, ο πατέρας του ξεκινάει μια αναζήτηση για να βρει απαντήσεις και να πάρει εκδίκηση…

Ένα χρόνο μετά ακολουθεί το “Oldboy” , το δεύτερο μέρος της τριλογίας, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Η ταινία σαρώνει στα κορεάτικα βραβεία, συγκλονίζει στις Κάννες όπου κατακτά το μεγάλο βραβείο σκηνοθεσίας ενώ χάνει το Χρυσό Φοίνικα για δύο μόνο ψήφους. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο ιαπωνικό manga και η μεταφορά ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Σε αυτή την ιστορία λοιπόν, βλέπουμε έναν άντρα ο οποίος περνά 15 χρόνια από την ζωή του φυλακισμένος σε ένα δωμάτιο. Ξαφνικά απελευθερώνεται χωρίς να έχει ιδέα για ποιο λόγο βρέθηκε εκεί και για ποιο λόγο ο απαγωγέας του αποφάσισε τελικά να τον αφήσει . Του δίνονται λίγες μέρες προθεσμία να συναρμολογήσει το πάζλ, να μάθει ποιος τον φυλάκισε και για ποιο λόγο, ειδάλλως η νέα του αγαπημένη θα σκοτωθεί.

Το τρίτο και τελευταίο μέρος είναι «Η Εκδίκηση Μιας Κυρίας» το οποίο προβλήθηκε το 2005. Φυσικά κατάφερε και αυτό να ξεχωρίσει και να λάβει πάρα πολύ καλές κριτικές και πολλά βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου. Το στοιχείο-έκπληξη είναι ότι “Η ατομική (προσωπική) εκδίκηση μεταμορφώνεται σε κοινωνική (ομαδική) και από εκδίκηση μιας κυρίας γίνεται εκδίκηση μιας κοινωνίας”. Με λίγα λόγια στην τρίτη ιστορία εκδίκησης του Παρκ, η Lee-Guem μετά από 12 χρόνια στην φυλακή κατηγορούμενη για την απαγωγή και τον φόνο ενός μικρού αγοριού εξαπολύει μια αρρωστημένη και βίαιη επίθεση με σκοπό να πάρει εκδίκηση από τον άντρα που ήταν πραγματικά υπεύθυνος για τον θάνατο του παιδιού. Με την βοήθεια από μερικές συγκρατούμενες της και με την επανασύνδεση με την υιοθετημένη πλέον κόρη της πλησιάζει όλο και πιο κοντά στο στόχο της.

Ο σκηνοθέτης με τα τρία αυτά αριστουργήματα, όπως χαρακτηρίστηκαν, κατάφερε να εντυπωσιάσει το παγκόσμιο κοινό και να διαφοροποιηθεί από τα πρότυπα βίας που μας παρατίθενται στις χολιγουντιανές ταινίες δράσεις. Τόνισε, πάντως, πως η βία στις ταινίες του είναι ένα συμβολικό μέσον για να αναφερθεί στα συναισθήματα και τις σκέψεις που ωθούν τον άνθρωπο σ' αυτές τις πράξεις: «Δεν με ενδιαφέρει να περιγράψω τη βία καθαυτή, αλλά να αναφερθώ σε όσα βρίσκονται πίσω από αυτήν και την προκαλούν. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, δεν πιστεύω ότι με τις βίαιες σκηνές μου επηρεάζω το κοινό ωθώντας το να πράξει και αυτό αναλόγως».

Η εντυπωσιακή φωτογραφία, η μουσική επένδυση στοιχειώνει τον θεατή ακόμα και μετά την προβολή της ταινίας και φυσικά οι καθηλωτικές ερμηνείες των ηθοποιών και στις τρεις ταινίες, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τη μεγάλη επιτυχία της τριλογίας. Μιλώντας για την τριλογία του, ο σκηνοθέτης είπε χαρακτηριστικά: «Μέχρι τώρα έχουν υπάρξει πολλές κριτικές, σύμφωνα με τις οποίες η τριλογία μου είναι γνήσιο τέκνο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Δεν είναι μόνο οι κριτικοί που το λένε. Σήμερα θέλω κι εγώ ο ίδιος να παραδεχτώ ότι είμαι πολύ επηρεασμένος από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Γι' αυτό και όταν με ρωτάνε γιατί οι ταινίες μου είναι τόσο βίαιες και γιατί επικεντρώνονται στο κίνητρο της εκδίκησης, εγώ τους απαντώ “ρωτήστε τους Έλληνες”».