The Walking Dead
Κοιτώντας κανείς το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του “the Walking Dead”, το πιο πιθανό θα ήταν να νομίσει ότι πρόκειται για κάτι παρεμφερές με το “Army of Darkness”, δηλαδή σφαγές με coolness και χιούμορ. Και μετά αρχίζεις να διαβάζεις. Και καταλαβαίνεις δύο πράγματα. Ότι δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το χαβαλεδιάρικο σχετικά με το “the Walking Dead”, και ότι ο κύριος Robert Kirkman έχει σκοπό να πει μια μεγάλη ιστορία. Και είναι όντως μεγάλη, καθώς με παραπάνω από 100 τεύχη και με κυκλοφορία που συνεχίζει ακάθεκτη από το 2003, το “the Walking Dead” είναι σίγουρα το μεγαλύτερο zombie graphic novel που έχει βγει ποτέ, αλλά είναι ίσως και η μεγαλύτερη σε διάρκεια ιστορία για zombies γενικά.
Ένα από τα πιο ωραία χαρακτηριστικά του the “Walking Dead” είναι ότι παραμένει πιστό στο παραδοσιακό zombie genre. Ο Kirkman δεν προσπαθεί να αναπροσδιορίσει το είδος, δεν κάνει τα zombie να τρέχουν γρήγορα, να γρυλίζουν, να έχουν φτερά ή τίποτα άλλο. Πιστός στο δόγμα του Romero, μας θέτει ανάμεσα σε μια ομάδα καθημερινών ανθρώπων που έχουν επιζήσει την φρίκη των πρώτων εβδομάδων της «αποκάλυψης» και προσπαθούν να επιβιώσουν με όποιο τρόπο μπορούν. Ο συγγραφέας δεν φοβάται να σοκάρει ή να μείνει πιστός στις επιταγές της ιστορίας του και μια καλή ιστορία τρόμου σημαίνει ότι κανείς δεν είναι ασφαλής. Το να πεθάνει κάποιος από τους «πρωταγωνιστές» είναι συχνό φαινόμενο, αλλά γίνεται πάντα με μαεστρία και σεβασμό στην ιστορία. Ο Kirkman γνωρίζει ότι το να έχει κανείς ένα επιτυχημένο comic στα χέρια του με δεκάδες μελλοντικά τεύχη εξασφαλισμένα, του δίνει ένα σημαντικό πλεονέκτημα που δεν διαθέτει σχεδόν κανένα άλλο μέσο: χρόνο. Το “the Walking Dead” δεν καταναλώνεται σε φθηνά κόλπα, σκοτώνει όποιον χρειάζεται, όταν χρειάζεται και όταν είναι λογικό να γίνει. Και είναι αυτό το «τέμπο» του “the Walking Dead” που το κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο zombie genre. Ο Kirkman δεν αντιμετωπίζει το «θίασό» του ως υποψήφια τροφή για τα zombie, αλλά παρουσιάζει τον καθένα ως μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η οποία ζει και αναπνέει μέσα από τα πάνελ του comic. Μας γνωρίζει τους χαρακτήρες του, μας κάνει να τους καταλάβουμε, να νοιαστούμε για αυτούς, να τους αγαπήσουμε. Και το κάνει αποτελεσματικά, με τον περιστασιακό θάνατο κάποιου από αυτούς να σε συγκινεί ή να σε συγκλονίζει.
Αλλά το όποιο «δέσιμο» με τους χαρακτήρες μεμονωμένα δεν αποτελεί το μοναδικό όπλο του “the Walking Dead”. Μέσα από 100 και πλέον τεύχη, η ιστορία αυτών των ανθρώπων έχει εξελιχθεί ομαλά και η πορεία τους από τρομαγμένους νοσταλγούς της παλιάς τους ζωής σε βετεράνους της νέας αυτής πραγματικότητας γίνεται σχεδόν χωρίς ο αναγνώστης να το καταλάβει, παρά μόνο αν παρακολουθήσει την εξέλιξη του βασικού πρωταγωνιστή, του ατόμου γύρω από το οποίο το “the Walking Dead” περιστρέφεται, του Rick. Ο Rick ξεκινά το comic ως ένας αστυνομικός που ξυπνά από ένα κώμα στο νοσοκομείο, και βρίσκεται αντιμέτωπος με τα αποκαΐδια του πολιτισμού και της ζωής που γνώριζε. Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του αρχηγού της ομάδας, o Rick προσπαθεί να κάνει ότι είναι απαραίτητο για την επιβίωσή της, ενώ παλεύει να ισορροπήσει την ομάδα του – και τον εαυτό του – σε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ ανθρωπιάς και αυτοσυντήρησης, μεταξύ λογικής και παράνοιας. Μια γραμμή η οποία θα δοκιμαστεί πολλές φορές, κάνοντας μας συχνά να αναρωτηθούμε αν έχει οριστικά σπάσει.
Σε αντίθεση με τους νεκροζώντανους από τους οποίους δανείζεται το όνομά του, το “the Walking Dead” έχει κάτι το οργανικό, μια ζωντανή καρδιά που πάλλεται και το γεμίζει με ζωντάνια και συναίσθημα, ένα ρυθμό και μια αρμονία που κατορθώνει να δέσει δέκα χρόνια κυκλοφορίας σε ένα ενιαίο σύνολο που ούτε κουράζει τον αναγνώστη, ούτε τον ξενερώνει. Με την προφανή αγάπη του δημιουργού για το είδος, την ένταση της γραφής του, την πειστικότητα των χαρακτήρων του αλλά και ίσως της πλέον ρεαλιστικής απεικόνισης του πως θα ήταν ένας post zombie apocalypse κόσμος, το “the Walking Dead “ήταν και είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά comic που κυκλοφορούν. Α, και η ιστορία του είναι αρκετά διαφορετική από την τηλεοπτική σειρά που ακολούθησε, ώστε ακόμη και οι λάτρεις της σειράς αξίζει τον κόπο να το διαβάσουν.
