Λόγος + Τέχνη

Άσε που στο ύψος της φωτιάς παραμονεύει και εκείνος ο κρότος της επίγνωσής τους. 

Για την γνώση τους, πάω πάσο. 

Δεν ξεχάστηκες στο ποτήρι. 

Δακτυλικό αποτύπωμα υπεκφυγής, σκουριάστηκες μέσα στα βλέφαρα. 

Γελάω, 

δανείζεσαι γράμματα 

και ζω στις λέξεις. 

Τίποτα σημαντικό μου έλεγες και είχες δίκιο. 

Επιστρέφομαι στο ‘τίποτα λιγότερο’ και το ταμείο δεν με χωράει. 

Ψάχνω το γιατί των υποσχέσεων 

και τώρα κατάλαβα γιατί τόση σιωπή επιλέχτηκε. 

Δεν είχες την σωστή ατάκα της πρώτης σκηνής. 

Στην τελευταία σε πρόλαβα όμως και έκλεισε η αυλαία με όλα τα απαραίτητα, οικειοθελώς κλεμμένα ‘θα σ’ αγαπάω πάντα’. 

Περνάει ο χρόνος των γραμμών

και με τα 235 λεωφορεία, πού αντοχή να ακυρωθώ; 

στάθηκα στις άκρες των στιγμών, είδα τις κλειστές στροφές σου, που δεν χωράνε λάθη. 

Σε ποια ταχύτητα να σε κατεβάσω λες, για να έχει το σπαθί, 

κάποια, 

έστω μία, 

πιθανότητα να πέσει σωστά στο κέντρο της καρδιάς του παραμυθιού; 

Σβήνουν τα φώτα από χθες και γίνονται βροχή. 

Παραδίπλα ο κεραυνός σιγοψιθυρίζει το ‘nights in white satin’ 

και έτσι γρατζουνάει ο λαιμός πια έρωτες. 

Πέρασε και ο τυφώνας απ’ το δάσος των αναπνοών, 

εσύ επιτέλους στριμώχθηκες στη βαλίτσα της κορνίζας, 

άσε που τελικά ήταν όντως αταξίδευτο εκείνο το μικρό καράβι. 

πόσα αργύρια θα μου στοιχίσει τελικά; 

χίλια εφτακόσια λεπτά μετακόμισης, απαντήθηκα. 

Και άντε τώρα κυριακάτικα να βρίσκω πάλι ανταλλακτήριο…