Serial Killers

Όταν μια σειρά έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλο hype, είναι λογικό να έχει γεννήσει και υψηλές προσδοκίες, οπότε το να καταφέρεις να δημιουργήσεις ένα φινάλε που θα ικανοποιήσει την πλειοψηφία των θεατών είναι μεγάλο στοίχημα. Σχετικά με το αν το κατάφερε αυτό το Game of Thrones με το έκτο επεισόδιο της 8ης σεζόν του, οι απόψεις διίστανται. Άλλοι fans έμειναν ικανοποιημένοι, άλλοι απογοητεύτηκαν. Πάμε να δούμε αναλυτικά όσα είδαμε στο τελευταίο επεισόδιο, ένα επεισόδιο εντυπωσιακό από σκηνοθετικής άποψης, αναλυτικό ως προς το κλείσιμο της ιστορίας των ηρώων του και γεμάτο από ενδιαφέροντα μηνύματα. 

Η Daenerys στέκεται μπροστά στο στρατό της και στις στάχτες του King's Landing νικήτρια πλέον, όμως όχι ικανοποιημένη. Ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί για να απελευθερωθούν όλα τα βασίλεια (σαφές εδώ το σχόλιο των σεναριογράφων για τις τακτικές των ιμπεριαλιστικών χωρών). Ο Jon Snow την κοιτά προβληματισμένος και ο Tyrion παραιτείται από Χέρι της και φυσικά φυλακίζεται για να εκτελεστεί. Μετά από μια ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Tyrion και Jon Snow («η αγάπη είναι το τέλος του καθήκοντος», αλλά και «το καθήκον είναι το τέλος της αγάπης» είναι μερικές από τις βαθυστόχαστες φράσεις που ακούμε), ο πρώτος πείθει τον δεύτερο να σκοτώσει την Khaleesi, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει να την σταματήσει από το να βλάψει κι άλλους αθώους ανθρώπους.

Η στιγμή που η Daenerys μπαίνει στην αίθουσα του θρόνου έχει φτάσει – και οι σκηνοθέτες μάς την παρουσιάζουν όσο πιο ωραία γίνεται. Προτού όμως προλάβει να καθίσει στον πολυπόθητο θρόνο (πολύ ενδιαφέρον ότι τελικά δεν πρόλαβε να καθίσει) μπαίνει μέσα ο Jon Snow και μετά από μια συζήτηση μαζί της βλέπει πως προφανώς δεν έχει άλλη επιλογή˙ την ώρα που τη φιλάει της καρφώνει ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Ότι η Daenerys θα πέθαινε κάποια στιγμή σε αυτό το επεισόδιο ήταν κάτι για το οποίο ήμασταν βέβαιοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι θα θέλαμε μια πιο εντυπωσιακή σκηνή. Η πιο ισχυρή ηρωίδα της σειράς σβήνει εντελώς αθόρυβα, δεν αρθρώνει καν λέξη. Η επιλογή των σεναριογράφων να είναι ο Jon Snow αυτός που θα την εκτελέσει ήταν απόλυτα ταιριαστή (αν και στο προηγούμενο επεισόδιο μάλλον μας παραπλάνησαν λίγο, καθώς άφησαν να εννοηθεί ότι η Arya θα έκανε τη δουλειά). Από την αρχή σχεδόν της σειράς ο Jon Snow έπαιρνε συνεχώς δύσκολες αποφάσεις, έκανε κινήσεις που του στοίχιζαν προσωπικά, αλλά που ήταν απαραίτητες για το γενικότερο καλό. Και σε αυτήν την περίπτωση λοιπόν αναλαμβάνει το δύσκολο έργο χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος, δείχνοντας έτσι για άλλη μια φορά ότι πρόκειται μάλλον για τον πιο τραγικό (με την αρχαιοελληνική έννοια) χαρακτήρα του Game of Thrones.

Ο δράκος αισθάνεται αμέσως τον θάνατο της Khaleesi και μπαίνει στην αίθουσα, για να κάψει όχι τον Jon Snow, αλλά τον Σιδερένιο Θρόνο. Εξαιρετικός ο συμβολισμός της καταστροφής του θρόνου, που μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους: το τέλος μιας εποχής και ο ερχομός μιας καινούργιας, η ματαιότητα του θρόνου και ο άδικος θάνατος όσων πέθαναν για αυτόν, η καταστροφή αυτού που ο δράκος θεωρεί ότι ευθύνεται ουσιαστικά για την τρέλα άρα και το θάνατο της “μητέρας” του – σαφώς και κάτι αναπάντεχο για τους θεατές. (Κατά πόσο βέβαια ο δράκος είχε τόση νοημοσύνη ώστε να καταστρέψει τον θρόνο σκεπτόμενος κάτι από όλα αυτά είναι ένα άλλο ζήτημα). Στη συνέχεια ο Drogon παίρνει το πτώμα της Khaleesi και δεν τους ξαναβλέπουμε, ποτέ.

Λίγες εβδομάδες μετά, όλοι οι επικεφαλής των βασιλείων και των οίκων έχουν φτάσει στο King's Landing για να δουν τι θα κάνουν τώρα που δεν υπάρχει βασιλιάς. Η σκηνή αυτή είναι ίσως από τις καλύτερες που έχουμε δει ποτέ στο Game of Thrones και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες, καθώς είναι γεμάτη από ιδέες, απόψεις και πολιτικά μηνύματα. Ο Sam προτείνει να παίρνονται οι αποφάσεις από όλους, κάτι σαν δημοκρατία δηλαδή – φυσικά όλοι σκάνε στα γέλια, αλλά έχει ενδιαφέρον για τη σειρά ότι ακούστηκε αυτή η άποψη σε αυτήν την συζήτηση. Στη συνέχεια παίρνει τον λόγο ο παλιός γνωστός σοφός Tyrion που όλοι λατρέψαμε και βγάζει έναν από τους καλύτερούς του λόγους: αυτό που δένει τους ανθρώπους δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι ιστορίες (πόσο ωραία άποψη – μια ιστορία δεν είναι και το Game of Thrones που μας “ένωσε” παγκοσμίως;) και βασιλιάς πρέπει να γίνει αυτός που έχει την “καλύτερη” ιστορία, δηλαδή ο Bran. Ο Bran βέβαια δεν πολυθέλει (αν και λέει μετά «για ποιο λόγο νομίζεις πως είμαι εδώ;»), και αυτό το σημείο μάς θυμίζει και λίγο Πλάτωνα, ο οποίος έλεγε ότι οι φιλόσοφοι θα έπρεπε να γίνονται βασιλείς ή οι βασιλείς να φιλοσοφούν. Συμφωνούν πάντως όλοι και ο Bran είναι επισήμως ο Βασιλιάς, όχι όμως των Εφτά Βασιλείων, αλλά των Έξι, καθώς η Sansa προτείνει να γίνει ο Βορράς ανεξάρτητο κράτος. 

Μετά από όλα αυτά, ο Tyrion γίνεται το Χέρι του νέου βασιλιά, οι Davos, Bronn και Brienne αποτελούν το συμβούλιο, μαζί με τον Sam που γίνεται Meister. Η Sansa γίνεται βασίλισσα του Βορρά και η Arya φεύγει για ένα ταξίδι δυτικά του Westeros, εκεί που σταματούν οι χάρτες και δεν έχει πάει ποτέ κανείς. Όσο για τον Jon Snow, θα σταλεί και πάλι στην Νυχτερινή Φρουρά (δεν ξέρουμε βέβαια γιατί υπάρχει Νυχτερινή Φρουρά, εφόσον οι Άγριοι δεν αποτελούν πλέον πρόβλημα και οι Νεκροί έχουν εξουδετερωθεί), όπου θα συναντήσει τον Tormund. Το τελευταίο πλάνο δείχνει τον Snow, τον Tormund και τους Άγριους να βγαίνουν έξω από το Τείχος και να βαδίζουν στο δάσος, στο οποίο έχουν αρχίσει να φυτρώνουν τα πρώτα χόρτα. Ο χειμώνας μάλλον έχει τελειώσει.

Ένα απολαυστικό γεμάτο επεισόδιο που δε βιαζόταν, που μας άφησε το χρόνο να αποχαιρετίσουμε τον κάθε ήρωα, που μας έδωσε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά πλάνα που είδαμε ποτέ στη σειρά και που πέρασε ενδιαφέροντα “πολιτικά” μηνύματα, δίνοντας ένα ιδεολογικό βάθος στο Game of Thrones που δεν το είχαμε δει με αυτόν τον τρόπο μέχρι τώρα. Σχετικά όμως με το αν το τέλος ήταν καλό ή όχι, η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο που εξελίχτηκε η (μάλλον κακή) 8η σεζόν, αυτό που είδαμε ήταν μονόδρομος, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε κάτι άλλο. Η επιλογή του Bran για βασιλιά έμοιαζε σίγουρα αρκετά δίκαιη και ταιριαστή δεδομένης της κατάστασης και σχετικά αναπάντεχη, σε περίπτωση που θέλουμε να πιστεύουμε πως οι σεναριογράφοι είχαν στόχο να κάνουν μια τελευταία μεγάλη ανατροπή αλά Game of Thrones, καθώς όλοι ανέμεναν εδώ και αρκετές σεζόν ότι βασιλιάς θα γινόταν ο Jon Snow. 

Η κατάληξη των περισσότερων χαρακτήρων μάλλον μας ικανοποίησε: ο Tyrion τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει από το να γίνει Χέρι, η Sansa κέρδισε το θρόνο του Βορρά με το σπαθί της και την Arya προφανώς δεν την χωρούσε ο τόπος μετά από όσα είχε καταφέρει. Για την Daenerys φυσικά το ψυλλιαζόμασταν από καιρό ότι μάλλον δε θα καθόταν στο θρόνο, αλλά έχει ενδιαφέρον ότι με την καταστροφή του King's Landing και το θάνατο της έφερε έναν καλύτερο ίσως βασιλιά στο θρόνο, καθώς και τη συμφωνία ότι η βασιλεία δε θα είναι από εδώ και στο εξής κληρονομική, και κάπως έτσι πέτυχε την αλλαγή που ήθελε και την έναρξη μιας νέας εποχής.

Μέχρι εδώ καλά. Αυτό που μας άφησε κάπως μουδιασμένους όταν είδαμε τους τίτλους του τέλους να πέφτουν στην οθόνη ήταν η κατάληξη του Bran και του Jon Snow. Ποτέ δεν μάθαμε επακριβώς τι ρόλο διαδραμάτισε ο Bran σε όλη την ιστορία. Παρόλο που ήταν ένας από τους πιο ιντριγκαδόρικους και αβανταδόρικους ήρωες, η πορεία του εκ των υστέρων φαντάζει κάπως μονοδιάστατη. Οι προηγούμενες σεζόν είχαν προϊδεάσει τους fans να περιμένουν πολύ μεγαλύτερα πράγματα από αυτόν, όπως το να έχουν επηρεάσει το παρόν οι επισκέψεις του στο παρελθόν ή να συνδέεται με κάποιον βαθύτερο τρόπο με τον Βασιλιά της Νύχτας. Και εδώ εγείρεται και το άλλο ερώτημα: ήξερε ο Bran ότι θα καταλήξει στο θρόνο; Και στην περίπτωση που το ήξερε, επενέβη καθόλου στα πράγματα για να το πετύχει αυτό; Η σκιαγράφηση του χαρακτήρα του ήταν τελικά πολύ πιο απλοϊκή από ό,τι περιμέναμε. 

Το ακριβώς αντίθετο συνέβη με τον Jon Snow. Ο Jon Snow ξεκίνησε ως μπάσταρδος της Νυχτερινής Φρουράς για να γίνει Βασιλιάς του Βορρά και νόμιμος κληρονόμος του Θρόνου ως Targaryen και επενέβη καθοριστικά σε πάρα πολλά κομβικά σημεία της ιστορίας, περισσότερο από κάθε άλλον χαρακτήρα. Και όλα αυτά για να καταλήξει πού; Στη Νυχτερινή Φρουρά και πέρα από το Τείχος με τους Άγριους. Ο ίδιος βέβαια είπε πολλάκις ότι δεν ενδιαφέρεται για το θρόνο και η κατάληξη του από μια σκοπιά φαντάζει δίκαιη και ταιριαστή με τον χαρακτήρα του, όμως επειδή μιλάμε για σειρά δε μας ενδιαφέρει τόσο το δίκαιο όσο το αρεστό. Εξάλλου, ήταν οι ίδιοι οι σεναριογράφοι που διάλεξαν να τον ανεβάσουν τόσο ψηλά, ανασταίνοντας τον από τους νεκρούς και “μετατρέποντάς” τον σε Targaryen: αλήθεια, ποια χρησιμότητα είχε τελικά στη σειρά ότι ήταν Targaryen; Από όποια σκοπιά κι αν το δούμε, η κατάληξη του Jon Snow αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι του φινάλε και το μεγαλύτερο ξεφούσκωμα χαρακτήρα που θα μπορούσαμε να δούμε στο Game of Thrones. Αν στόχος των σεναριογράφων ήταν να μας παραπλανήσουν, να μεθοδεύσουν την άνοδο του Snow στο θρόνο για να πετύχουν την απόλυτη έκπληξη χρίζοντας βασιλιά κάποιον άλλον, τότε σίγουρα το κατάφεραν, αλλά με την κακή έννοια.

Κοντολογίς, το τέλος του Game of Thrones -και δεδομένων των πέντε επεισοδίων που προηγήθηκαν- ήταν καλό, αλλά δεν ήταν αντάξιο της σειράς. Ήταν χλιαρό, υποτονικό και αρκετά safe, χωρίς μεγάλες ανατροπές και εκπλήξεις. Το λυπηρό είναι ότι δεκάδες θεωρίες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη σειρά σε πιο τολμηρά μονοπάτια και σε πιο εντυπωσιακά φινάλε τινάχτηκαν στο αέρα, ενώ άπειρες σεναριακές δυνατότητες έμειναν ανεκμετάλλευτες. Οι σεναριογράφοι διάλεξαν τελικά την πιο ασφαλή και απλοϊκή κατάληξη, στερώντας ουσιαστικά από τη σειρά το ανατρεπτικό της και πολυδιάστατο ύφος της. 

Το φινάλε βέβαια θα πρέπει να το κρίνουμε και βάσει των σεζόν που προηγήθηκαν, καθώς είδαμε τη σειρά να χάνει σταδιακά την ένταση και την ποιότητα της ήδη από την πέμπτη και έκτη σεζόν, για να καταλήξει στους δύο τελευταίους κύκλους που ήταν συγκριτικά οι χειρότεροι. Οι σεναριογράφοι επέδειξαν μια βιασύνη και μια προχειρότητα, προσπαθώντας να σπρώξουν τις εξελίξεις εκεί που ήθελαν, αδιαφορώντας για την εσωτερική συνοχή ή για τη ρεαλιστική εξέλιξη των ηρώων. Μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό είναι φυσικά ο τρόπος που διαχειρίστηκαν το ζήτημα με τους Νεκρούς, το οποίο αν και αποτελούσε σημαντικό κομμάτι ολόκληρης της σειράς, λύθηκε τελικά όπως-όπως και με τρόπο σχεδόν παιδιάστικο, χωρίς δοθούν όλες οι απαντήσεις. 

Δεδομένων όλων αυτών, πάλι καλά να λέμε, γιατί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της 8ης σεζόν φοβηθήκαμε ότι το τέλος θα ήταν ακόμα χειρότερο. Δε μας άφησε την αίσθηση που θα θέλαμε, αλλά τουλάχιστον δεν κατέστρεψε τη σειρά.

Και τώρα τι; Τώρα θα πρέπει να πούμε αντίο στο Game of Thrones, στη σειρά φαινόμενο της δεκαετίας, στη σειρά που μας έκανε να φανατιστούμε, να ξενυχτήσουμε, να σοκαριστούμε, στη σειρά που αποτέλεσε αντικείμενο συζητήσεων και αναλύσεων όσο καμιά άλλη, στη σειρά που όμοια της δεν είχαμε δει ποτέ μέχρι τώρα. Για το μέλλον θα έχουμε να περιμένουμε το επόμενο τηλεοπτικό project που θα καταφέρει να φτάσει σε τέτοιο μέγεθος και φυσικά έχουμε ένα σωρό spinoffs και sequels από το σύμπαν του George Martin! Αναμένουμε!