Auditorium

Ναι,φίλοι μου, μπορείς να νικήσεις το ρατσισμό, ηχογραφώντας πολλούς φανταστικούς δίσκους. Και πάντα βοηθάει να έχεις μια ωραία ιστορία πίσω από αυτό.

Το σκηνικό μας είναι η Alabama και πιο συγκεκριμένα η κωμόπολη MuscleShoals που αράζει στη νότια όχθη του Tennessee River. Περίπου 13.000 κάτοικοι βρίσκονται εκεί και πέρα από το ειδυλλιακό τοπίο του λασπωμένου ποταμού και των βαμβακοφυτειών (μιλάμε για τέρμα south έτσι;) τι μπορεί να συμβαίνει;

Ένα και μοναδικό πράγμα. 2 recordingstudios. Το Fame Recordingsκαι το 3614 Jackson Highway. Αυτά, 5-6 τύποι που τα δούλευαν και η μισή απαστράπτουσα ιστορία της αμερικανικής soul.

Η ιστορία αποτυπώνεται στο ντοκιμαντέρ με τίτλο “MuscleShoals: The Incredible True Story Of A Small Town With A Big Sound”, το οποίο διακρίθηκε στο περσινό Sundance Festival και όσο άγνωστη ήταν σε μένα τουλάχιστον, τόσο συναρπαστική καταλήγει να είναι onscreen. Και κυρίως, on audio.

Κατά βάση είναι η ιστορία της ζωής του Rick Hall, ενός σκληροτράχηλου southerner, που έφτιαξε ολομόναχος ένα studio και προσέλαβε ως houseband μερικούς από τους γείτονές του.

Η μαγεία του πράγματος είναι ότι με κάποιον τρόπο, ενώ επρόκειτο για 3-4 hillbillies που έμοιαζαν σαν να δουλεύουν στο supermarket της γειτονιάς, αποτέλεσαν ένα από τα κορυφαία rhythm sections της soulfunk ιστορίας, ηχογραφώντας αξεπέραστους δίσκους με τους Percy Sledge (πόσο μάγκας πρέπει να αισθάνεσαι αν έχεις παίξει το Hammond στο “When A Man Loves A Woman”;), Aretha Franklin, Wilson Pickett, Otis Redding, μεταξύ άλλων.

Yep, όσο πιο λευκός, τόσο πιο funky και να χέσω τις φυλετικές προκαταλήψεις.

Στην πορεία, οι μουσικοί αυτοί έχοντας ονομαστεί The Swampers, αποχώρησαν από τα Fame και έστησαν πάλι στο Muscle Shoals τα 3614 Jackson Highway Studios, όπου και συνεχίστηκε το ευλογημένο σερί, καθώς η περιοχή απέκτησε παγκόσμια φήμη και είχε έρθει η σειρά των Bob Dylan, Paul Simon, Rolling Stones, Allman Brothers, Eric Clapton να περάσουν από εκεί.

Δε θέλω να σποϊλάρω τα πάντα, δεν είναι τόσο τα γεγονότα το ζουμί εδώ, όσο η σημειολογία. Στη segregated Αμερική των 60s μια παρέα Νότιων έβαλε την καλή μουσική πάνω από οτιδήποτε άλλο και δεν τους πτόησε τίποτα.

Ούτε το στράβωμα των υπόλοιπων λευκών γύρω τους, ούτε η φρίκη που έφαγε ο Pickett βλέποντας κόσμο να μαζεύει ακόμα βαμβάκι στις φυτείες («Είναι αυτό που νομίζω; – Ναι, αυτό που νομίζεις είναι») την πρώτη φορά που πήγε εκεί ούτε τα τερτίπια των κραταιών labels που είδαν κάποιους τυχαίους βλάχους να τους τρώνε τα λεφτά (ήθελα να ήξερα ποιος εξυπνάκιας από τη CBS απέρριψε την Aretha Franklin, πριν αυτή καταλήξει στο Muscle Shoals) ούτε καν τον χρόνο που περνούσε από πάνω τους.

Η κληρονομιά τους είναι εδώ και αν είσαι κι εσύ σαν εμένα που μέχρι τώρα δεν είχα ιδέα για όλο αυτό, κάνε το καλό και δώσε στον εαυτό σου ένα τέρμα funky και interracial δίωρο (όχι ρε βρώμικο μυαλό, δεν εννοώ αυτό!) συν μια γερή δόση αμερικάνικης μουσικής ιστορίας.

Ε, που να πάρει, ντοκιμαντέρ που έχει στους τίτλους αρχής το “Land Of 1000 Dances”,πως μπορεί να είναι κακό;