Λόγος + Τέχνη

Ο Ιάσωνας όταν μπήκε πρώτη φορά στη τάξη, προκάλεσε έκρηξη μεγατόνων. Όλοι οι συμμαθητές του, αγόρια κορίτσια, ώριμοι και ανώριμοι μαθητές, γούρλωσαν τα μάτια αδιάκριτα. Δεν έμοιαζε με κανένα πρότυπο της ηλικίας τους, όχι μόνο στην ενδυμασία και την τριχοδιακοσμητική του κεφαλιού αλλά και στο περπάτημα και την όλη κίνησή του. Ήταν κοντός, λεπτοκαμωμένος και η επιδερμίδα του διάφανη, κάτασπρη και νόμιζες πως θα σχιστεί με την πρώτη ένταση ή όταν μιλήσει. Τα μαλλιά του αλλά και τα φρύδια του ήσαν γεμάτα άσπρες τρίχες. Ακίνητοι καταρράκτες, τα μάτια του, παγωμένοι, έδιναν την αίσθηση ότι δεν είχαν κλάψει ποτέ. Ήταν ένα γερασμένο αγόρι.

Άφησε την τσάντα του αθόρυβα στο θρανίο κάθισε μόνος του και έβαλε το πρόσωπό του ανάμεσα στις δύο παλάμες του.

Ο Δάσκαλος χαιρέτησε και έδωσε το θέμα της έκθεσης:

-«Κατά την άποψή σας, ποιο είναι το σπανιότερο πράγμα στην εποχή μας;»

 Η πρώτη αυτή ώρα του μαθήματος κύλησε ήσυχα, όχι τόσο, γιατί όλοι στην τάξη προσπαθούσαν να απαντήσουν στο θέμα αλλά κυρίως γιατί ήθελαν να ακούνε ακόμα και την ανάσα του, ενώ όλες οι άκρες των ματιών κατέγραφαν κάθε κίνησή του. Οι μαθητές, δεν μπορούσαν να καταλάβουν και να τον κατατάξουν σε κάποια εθνικότητα και αυτό τους προκαλούσε μεγαλύτερη περιέργεια.

 Μετά από το πρώτο εικοσάλεπτο από το πρώτο θρανίο ξεκίνησε να κυκλοφορεί μυστικά στην τάξη, από χέρι σε χέρι ένα χαρτί. “Alien”. Αυτό θα ήταν το παρατσούκλι του.

Αφού τελείωσε ο χρόνος για την ανάπτυξη του θέματος, ο δάσκαλος τον πλησίασε, έσκυψε πάνω στον ώμο του και του μίλησε στο αυτί:

-«Θέλεις να συστηθείς στους συμμαθητές σου Ιάσωνα και να διαβάσεις το κείμενό σου;»

Ο Ιάσωνας έμεινε ακίνητος για λίγο και μετά ψιθύρισε σιγανά:

-«Ευχαριστώ…»

Οι αδύνατοι ώμοι του αναταράχθηκαν ξαφνικά και άρχισε να διαβάζει.

Η έκπληξη έγινε ακόμα πιο μεγάλη. Από πού έβγαινε τέτοια φωνή, τέτοιο καθαρό μέταλλο με βάθος ώριμης φωνής τραγουδιστή; Aναρωτήθηκε σιωπηρά όλη η τάξη… 

-«Ξέρετε ποιο είναι το πιο σπάνιο πράγμα στην εποχή μας, για εμένα;

Ο χαρακτήρ. Δηλαδή εκείνος που γνωρίζει ποιος είναι ο σκοπός του και βαδίζει σταθερά προς αυτόν. Ο χαρακτήρας είναι ένας στρατιώτης που δεν είναι σκλάβος του όπλου του. Δεν έχει αδιάκοπο μέλημα του τη νίκη και το θάνατο του εχθρού. Ξέρει να εκτιμά και πέρα του τάφου. Όλα μπορεί να τα θυσιάσει. Όλα εκτός από ένα. Την τιμή. Ακόμη και όταν διαψεύδονται τα όνειρά του δεν απογοητεύεται. Κοιτάζει αμέσως τις επιλογές ακόμα και όταν η κοινωνία είναι σε κρίση. Δεν θα συμμορφώσει τις αρχές του σύμφωνα με τις περιστάσεις. Χαρακτήρας σημαίνει, ότι αν χρειαστεί θα έλθει σε αντίθεση με τον κόσμο ολόκληρο, ακόμη και με τα προδομένα ιδανικά. 

Ο χαρακτήρας είναι ένας στρατιώτης που δεν είναι σκλάβος του όπλου του. Και στρατιώτης σημαίνει ότι δεν τρώω όταν πεινώ. Δεν πίνω όταν διψώ. Παίρνω στους ώμους μου τον τραυματία έστω και αν δεν μπορώ εγώ ο ίδιος να περπατήσω.

Και όσο για εμένα; προσπαθώ να είμαι ένας στρατιώτης που δεν κλαίει για τη μοίρα του και εκπληρώνει με χαρούμενη διάθεση τις καθημερινές του, μικρές έστω υποχρεώσεις. Δεν μου αρέσουν οι χαρακτήρες που κάθονται συνεχώς φοβισμένοι μακριά από τα προβλήματα και τους αδύναμους ανθρώπους και που δεν σκέφτονται με το φόβο μήπως μολυνθούν.

Δεν αμφισβητώ την ιδιαιτερότητα κανενός. Είμαι όμως υποχρεωμένος να δείξω με πράξεις ότι βλέπουν ανάποδα.

Όταν ξεσπά η μανία των αντιθέσεων, όταν ουρλιάζουν οι μανιασμένοι εχθροί της καθημερινότητας και ο κίνδυνος της κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας, τότε θα φανεί τι είσαι στην πραγματικότητα. Ο χαρακτήρας και τι αντιτάσσεις απέναντι στην ησυχία της πολυθρόνας σου. Αυτός που κοροϊδεύει, που ειρωνεύεται, είναι για εμένα ο ψυχικά βάναυσος, έστω και αν παρουσιάζεται εξωτερικά υποστηρικτής των αρχών, των ιερών και των οσίων της δικής του ομάδας, ευγενής μόνο στην παρέα του.

Ο χαρακτήρας δεν κοιμάται ποτέ. Πάντα, σε κάθε γωνιά του στρατοπέδου της ζωής ασκείται μοναχικά. Πάντα και παντού.

Η ζωντανή πραγματικότητα είναι παντού, εδώ, τώρα, μέσα και σε αυτή τη τάξη…

Με λένε Ιάσωνα και χαίρομαι για το νέο σχολείο μου.

Ελπίζω από σήμερα, μαζί να αγωνιστούμε και για τα σπάνια πράγματα και για αυτά που το σχολείο δεν μας δίνει.

Έπαθλό μου άλλο, δεν υπάρχει.

Ευχαριστώ…» 

Στην ώρα της γυμναστικής, στα αποδυτήρια, ο Ιάσωνας έβγαλε διακριτικά τη μασέλα του και την έβαλε στο ποτήρι. Τρείς συμμαθητές δίπλα του, του χαμογέλασαν, τον πλησίασαν και τον χτύπησαν στην πλάτη.

-«Ιάσωνα, θέλεις να γίνεις τραγουδιστής στη μπάντα μας;

Το συγκρότημα το λέμε Aliens band, μιλάμε για πολλά γκάζια, είσαι να ροκάρουμε παρέα;»