Άλλαι Τέχναι

Το καλοκαίρι του 1953 ήρθε και όλοι τρέχουν να προλάβουν μια θέση σ’ ένα τρένο, σ’ ένα λεωφορείο, σ’ ένα πλοίο που θα τους οδηγήσει σε κάποιο παραθεριστικό μέρος. Μες στη γενικευμένη καλοκαιρινή παραζάλη ο κύριος Hulot καταφτάνει με το σαραβαλιασμένο κονβερτίμπλ του σε ένα παραλιακό ξενοδοχείο για να περάσει τις διακοπές του, να απολαύσει τις βουτιές του, να κάνει νέους φίλους και να εξασκηθεί σε νέα αθλήματα. Ο κύριος Hulot είναι ένας αξιαγάπητος αλλά ατζαμής τζέντλεμαν, ένας μικρός Νικόλας σε ενήλικο σώμα. Η εκκεντρικότητά του και η τάση του να μπλέκεται σε τραγελαφικές περιπέτειες θα προκαλέσoυn την αντιπάθεια των περισσότερων παραθεριστών, αλλά η καλόκαρδη φύση του και η παιδική του αφέλεια θα κερδίσουν τη συμπάθεια μιας ηλικιωμένης κυρίας, των παιδιών, και, πάνω απ’ όλα, της πιο όμορφης κοπέλας!

Τα κωμικά στιγμιότυπα δεν προκύπτουν από κάποιο εξαιρετικά ευφάνταστο σενάριο. Αντίθετα, το χαμόγελο σχηματίζεται αβίαστα από την παρατήρηση των μικροπεριστατικών που συμβαίνουν στερεοτυπικά στις καλοκαιρινές διακοπές: τις μικροπαρεξηγήσεις μεταξύ των παραθεριστών, τα απρόοπτα που προκύπτουν σε μία εκδρομή, τις σκανταλιές των παιδιών την ώρα του φαγητού στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, τις αγχώδεις προσπάθειες του διευθυντή του ξενοδοχείου να επιβληθεί στο προσωπικό του, τις εξάρσεις του πολυάσχολου επιχειρηματία που ούτε στις διακοπές δεν μπορεί να ξεκολλήσει από τη δουλειά του, κλπ…

Το καλοκαίρι τελειώνει και οι παραθεριστές ανταλάσσουν τηλέφωνα και διευθύνσεις υποσχόμενοι επισκέψεις που καταβάθος ξέρουν πως δεν θα γίνουν ποτέ. Ο κύριος Hulot μένει στην άδεια παραλία μόνος κι έρημος αφού οι υπόλοιποι τον έχουν απορρίψει ως υπερβολικά ιδιόρρυθμο για τα γούστα τους. Μια διάχυτη μελαγχολία διαποτίζει την ατμόσφαιρα, ωστόσο η ηλικιωμένη φίλη του τον αποχαιρετά ελπίζοντας να τον ξανασυναντήσει στο ίδιο μέρος το επόμενο καλοκαίρι. Ίσως το επόμενο καλοκαίρι να είναι καλύτερο; Ίσως…