Βιβλιοθήκη

Αν και αρραβωνιασμένος, ο Κεμάλ δεν θα διστάσει να ενδώσει στον έρωτα του για τη νεαρή κοπέλα, αμελώντας τα καθήκοντά του. Έχοντας συνάψει ερωτικές σχέσεις τόσο με την αρραβωνιαστικιά του όσο και με τη Φισούν, σε μια εποχή που η παρθενιά ήταν εγγύηση της τιμιότητας μιας γυναίκας και προϋπόθεση για να παντρευτεί, ο Κεμάλ παγιδεύεται ανάμεσα στις επιταγές της κοινωνίας και στα δυνατά του συναισθήματα.

Όταν η Φισούν, πληγωμένη, παρατήσει τον Κεμάλ, η αρραβωνιαστικιά του –σίγουρη πως τα συναισθήματά του για μια κοπέλα κατώτερης τάξης δεν μπορεί να είναι αληθινά– αναλαμβάνει να ξορκίσει τα μαγικά δεσμά του παράνομου έρωτα. Ο Κεμάλ, όμως, παραμένει πιστός σε όσα νιώθει για τη Φισούν και καταλαμβάνεται από μια πυρετώδη μανία να βρεθεί κοντά σε ό,τι τη θυμίζει, σε ό,τι εκείνη κάποτε είχε αγγίξει.

Η συλλεκτομανία του Κεμάλ, κληρονομημένη ίσως από τη μητέρα του, η οποία συνήθιζε να μαζεύει σε ένα διαμέρισμα τα παλιά της πράγματα, εκδηλώνεται όταν συνειδητοποιεί πως το μόνο που τον ανακουφίζει από τον πόνο του χωρισμού είναι τα αντικείμενα της αγαπημένης του Φισούν. Φωτογραφίες, κοκαλάκια, σκουλαρίκια, γόπες από τσιγάρα είναι μερικά από τα αντικείμενα της συλλογής του.

Στο «Μουσείο της αθωότητας» του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 2006 Ορχάν Παμούκ, ο Κεμάλ εμφανίζεται να αφηγείται ο ίδιος το ερωτικό του δράμα στον Τούρκο συγγραφέα, τον οποίο έχει επιλέξει για να καταγράψει την ιστορία του. Ωστόσο, καθώς το κείμενο μένει στεγνό από συναίσθημα, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση δεν είναι αρκετή για να ταυτιστεί ο αναγνώστης με τους χαρακτήρες. Αντιθέτως, μοιάζει τελικά σαν να εγκλωβίζεται σε ένα δωμάτιο με τον γερασμένο και αποτυχημένο επιχειρηματία, που πίστεψε ότι γνώρισε την ευτυχία στο πρόσωπο της Φισούν, ακούγοντάς τον να εξιστορεί τη ζωή του. Μια ζωή όμως που δεν έχει πια τόσο ενδιαφέρον, αφού ο ήρωας, αποφασίζοντας να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην ανάμνηση της αγαπημένης του, απομακρύνθηκε από τα εγκόσμια και κλειδώθηκε στο κελί του σαν ασκητής.

Αν και η ενδιαφέρουσα αυτή ιστορία θα μπορούσε να σταθεί περισσότερο στα πολιτικά γεγονότα που στιγμάτισαν την Τουρκία εκείνων των χρόνων, κρατάει τελικά αποστάσεις από την ιστορική πραγματικότητα, καταλήγοντας έτσι να μοιάζει με μια αυτοαναφορική αφήγηση, που επαναλαμβάνεται στο διηνεκές.