Auditorium

Έχουμε συνηθίσει να δικαιολογούμε τα πάντα στους rock δεινόσαυρους. Όσο κι αν μοιάζει να αγωνίζονται να σταθούν στη σκηνή, όσο κι αν είναι σκιές του εαυτού τους, πάντα θα απολαμβάνουν μια συμπάθεια που πηγάζει από την εκτίμηση. «Αυτό κάνει όλη του τη ζωή με επιτυχία. Εφόσον δεν αποφασίζει να πάρει σύνταξη, γιατί να σταματήσει;». Οι σημερινοί μας ήρωες δεν είναι έτσι. Οι Τhe Sonics όντως σταμάτησαν, όταν είδαν ότι αυτό έπρεπε να γίνει, αποκόπηκαν τελείως από το σινάφι των classic rockers και επέστρεψαν μονάχα όταν φάνηκε σε αυτούς τους ίδιους πως ήταν καλή ιδέα. Σε ένα μάτσο μεσήλικες, που είχαν κάτι να βγάλουν από μέσα τους. Και όχι σε δισκογραφικούς executives με οικονομικά πλάνα, όχι σε marketers με λαμπερές ιδέες.

Το μακρινό 1960, ο έφηβος Larry Parypa ακολούθησε την ίδια παρόρμηση που είχαν και πολλοί άλλοι συνομήλικοί του κι έφτιαξε ένα συγκρότημα. Το surf rock ήταν το flair of the day, και ήταν επόμενο το ensemble μας να περιλαμβάνει τόσο κιθάρες όσο και σαξόφωνο. Η ιστορία των πρώτων ημερών τους δεν θα είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς ακολουθούσε το γνωστό μονοπάτι, αυτό που έχουν ακολουθήσει τόσες και τόσες παρόμοιες περιπτώσεις: συχνές αλλαγές μελών, έκρυθμες εντάσεις, τοπικό scouting και σύναψη συμβολαίου, πρόχειρη πρώτη ηχογράφηση, και το νερό μπαίνει στο αυλάκι. Ή τουλάχιστον θα ήταν η ίδια βαρετή ιστορία, αν τούτοι οι αγριεμένοι έφηβοι δεν σιχαίνονταν τον καθαρό και ακίνδυνο ήχο που τους επέβαλαν να αποτυπώσουν στο βινύλιο και δεν αποφάσιζαν να πειραματιστούν με γδαρμένα μικρόφωνα, ωμό attitude, παράλογες τεχνικές ηχογράφησης και πολλή ψυχή.

Το 1966 και το 1967, κυκλοφόρησαν αντίστοιχα τα “Here Are The Sonics” και “Boom”, γνωρίζοντας επιτυχία στο ραδιόφωνο. Την ίδια εποχή, όμως, η μπάντα είχε ήδη αρχίσει να καταρρέει. Μέχρι το 1968, ο βασικός κορμός είχε διαβρωθεί και, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στα μέλη και στο μουσικό ύφος, η δυναμική των δύο αυτών δίσκων είχε ουσιαστικά χαθεί. Αυτό που υπήρχε εξαφανίστηκε και όλα τέλειωσαν προτού βγει η δεκαετία. Θλιβερή ιστορία, συμφωνώ. Αλλά κανείς δεν φανταζόταν ότι θα υπήρχε συνέχεια μετά από εκείνον τον φαινομενικά οριστικό τους θάνατο…

Σε κάποιο από τα επεισόδια του “Sonic Highways”, ο Dave Grohl μιλάει με τον Larry Parypa για την κληρονομιά των The Sonics και για το πόσο σημαντικοί ήταν εκείνοι οι δύο πρώτοι δίσκοι τους για το alternative rock των 90s. Ο Parypa δεν είχε ιδέα! Από τη στιγμή που φάνηκε πως όλα είχαν τελειώσει για την μπάντα (με εξαίρεση ένα reunion show το 1972), ο ίδιος έχασε κάθε επαφή με τη μουσική. Έτσι, μέχρι που άλλαξε ο αιώνας, δεν είχε αντιληφθεί πως το συγκρότημα που είχε φτιάξει πιτσιρικάς είχε τόσο μεγάλη σημασία για τόσο πολλούς μουσικούς και σχήματα: Cramps, Mudhoney, The Fall, Nirvana, Eagles Of Death Metal, White Stripes, Hives, Flaming Lips, Fleshtones, LCD Soundsystem, L7, Screaming Trees. Του άλλαξε τη ζωή αυτή η συνειδητοποίηση; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που έσπρωξε τους original The Sonics να φτιάξουν ακόμη ένα δίσκο, 40 χρόνια μετά. Σίγουρα, δεν ήταν η ανάγκη και οι στεγνοί τραπεζικοί λογαριασμοί — οι άνθρωποι έζησαν ολόκληρη ζωή μακριά από αυτά. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με νοιάζει κιόλας. Προσωπικά, δεν ένιωσα τη φλόγα του “This Is The Sonics” αμέσως. Πέρασε καιρός για να του δώσω σημασία και χρειάστηκε ένα ταξίδι με κάμποσες ώρες αναμονής για να περάσουμε τελικά ποιοτικό χρόνο μαζί. Και τώρα; Τώρα έχω έναν καινούριο φίλο, που θα με συντροφέψει ώς το τέλος. Τι άλλο θέλεις να σου πω;