Serial Killers

Καταρχήν το να συγκρίνουμε δύο τέτοιες σειρές είναι σαν να συγκρίνουμε σολωμό με στιφάδο. Και τα δύο είναι νόστιμα και τα απολαμβάνεις όμως δεν παύουν να είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το Breaking Bad είναι μια άρτια οργανωμένη σειρά 6 σεζόν. Η παραμικρή λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά εξού και ο ντόρος που γίνεται συνέχεια γύρω από αυτήν. Θες από ερμηνείες; Από σκηνοθεσία; Φωτογραφία; Υπόθεση; Μουσική; Απ᾽ όπου και να το πιάσεις μένεις άφωνος με τον επαγγελματισμό όλων των συμμετεχόντων. 

Για μένα το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να έχεις μια συνοχή στην υπόθεσή σου ειδικά όταν την επιβαρύνουν τα χρόνια. Δεν είναι απλό και γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι συνηθισμένο να κρατάς μια νευρική ισορροπία στην εξέλιξη της υπόθεσης χωρίς να κάνει «κοιλιά» ή να καταφεύγεις σε ευκολόπεπτες σεναριακές λύσεις για να κρατάς το ενδιαφέρον του κοινού σου αμείωτο. Όπως συμβαίνει με το Walking Dead, όπου οι δύο πρώτες σεζόν κυριολεκτικά σε κρατούσαν καθηλωμένο ενώ πια, μετά από τόσο καιρό, τόσα ζόμπι και τόσους απρόσμενους (και καλά) θανάτους, το ενδιαφέρον στρέφεται στο αν ο Daryl θα αποδειχθεί ομοφυλόφιλος. 

Και μπορεί εμάς, ως θεατές να μην μας κεντρίζει άμεσα το ενδιαφέρον η σταθερότητα της ερμηνείας των ρόλων, για έναν ηθοποιό όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο να υποδύεται και να αποδίδει στο έπακρο τον χαρακτήρα του, σαν να γύρισε ολόκληρη τη σειρά μέσα σε μια εβδομάδα ενώ έχουν περάσει πέντε χρόνια. Στο Breaking Bad συμβαίνει ακριβώς αυτό. Αν συγκρίνει κανείς επεισόδια της πρώτης σεζόν με την τελευταία, η διαφορά είναι ότι απλά οι χαρακτήρες εξελίχθηκαν και έγιναν πολύ καλύτεροι. Άθλος. 

Αυτή είναι και η βασική διαφορά με το True Detective ή την χαριτωμένη «φούσκα» που κανείς δεν θα θυμάται. Αποδίδεται αυτός ο χαρακτηρισμός ακριβώς γιατί πρόκειται για μια μινι σειρά 8 επεισοδίων απέναντι σε ένα βαρύ πυροβολικό πενταετίας. Και εδώ έκαναν τη γκάφα οι παραγωγοί του True Detective. Την δήλωσαν σαν «Δραματική Σειρά» και όχι ως «Μίνι Σειρά» που της αρμόζει και εκεί που θα σάρωνε στην κατηγορία της, καταποντίστηκε πλήρως. Πέρα όμως από το προφανές, στο σύνολό της βλέπω τον ίδιο επαγγελματισμό στην οργάνωση της σειράς, όπως και στο Breaking Bad. Γιατί λοιπόν ξινίζουν πολλοί όταν βάζουμε τις δύο αυτές σειρές πλάϊ πλάϊ; 

Σίγουρα. Και τι δεν είναι όμως; Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων πάντα θα πηγαίνει εκεί που υπάρχει η βαβούρα. Έτσι έγινε και με το Breaking Bad και έτσι γίνεται και με το Game of Thrones. Όπως και να έχει αυτό δεν το θεωρώ επιχείρημα για την ποιοτική στόφα μιας σειράς. Ειδάλλως το Breaking Bad θα έπρεπε να το βλέπουν πέντε άνθρωποι για να θεωρηθεί άξιο.

Σε τι όμως; Αν κάτι με κόλλησε μαζί του ήταν ότι μέσα σε οκτώ επεισόδια, έπαιξαν τόσα πολλά νοητικά παιχνίδια με το κοινό, ώστε τρεις μήνες μετά ακόμη ψάχναμε τι ακριβώς έγινε στο τέλος. Για μένα η σειρά είναι κατεξοχήν μεταφυσική. Και το φινάλε είναι εξίσου «παράλογο». Με πολλούς φίλους που συζητήσαμε μου είπαν: «Τι; Αυτό ήταν; Μας ζάλιζαν τόσο καιρό για να δει ο Cohle το φως;» Συμφωνώ εν μέρει. Ένας τόσο σκληροπυρηνικά μηδενιστικός χαρακτήρας δεν θα έπρεπε να αλλάζει τόσο εύκολα στο τέλος. Ή ακόμη και να γινόταν έτσι, θα έπρεπε να προηγηθούν πολλά και σημαντικά γεγονότα.

Μας το σέρβιραν το τέλος γρήγορα;

Ναι.

Με χάλασε;

Καθόλου.

Γιατί πέρα από το προαναφερθέν, ο πυρήνας του True Detective είναι πάντα η ιστορία του φανταστικού. Τα αποφθέγματα των Hart και Cohle είναι οι δύο παράδρομοι που σε οδηγούν σε μια άλλη πραγματικότητα. Όλη η σειρά μπορεί να θεωρηθεί λογοτεχνική, ούσα τυλιγμένη γερά γύρω από τον H.P.Lovecraft και το σύμπαν του. Δεν υπήρχε λόγος εξαρχής να πιστεύεις ότι θα δεις ένα ωραιοποιημένο CSI. Επιπλέον είναι από τις λίγες φορές που μεταφέρεται ένα τέτοιο λογοτεχνικό έργο στην τηλεόραση και μάλιστα ως αστυνομική σειρά. Και αυτό θέλει το ταλέντο του για να γίνει. Το ότι δεν έχει ασχοληθεί κάποιος με αυτό το σύμπαν ή απλά δεν τον ενδιαφέρει καν, δεν σημαίνει ότι μια σειρά γέννημα θρέμα αυτής της κατηγορίας είναι υπερεκτιμημένη. Σημαίνει απλά πως δεν σου άρεσε. Δεκτό και σεβαστό! 

Έχουμε λοιπόν από τη μια έναν συνάδελφο (δάκρυ), εκπαιδευτικό, καρκινοπαθή που «εκμεταλλεύεται» την αρρώστια του και γίνεται κυρίαρχος της σκοτεινής πλευράς της ζωής γιατί η φωτεινή τον είχε ξεγραμμένο και έναν εμμονικά ψυχαναγκαστικό αστυνομικό που σε καίει με τα λόγια του ενόσω ψάχνει αρχέγονες θεότητες. 

Που με φέρνει στους δύο πρωταγωνιστές, Bryan Cranston και Matthew McConaughey. Υπήρχε περίπτωση να μην πάρει ο Cranston το (όποιο) βραβείο; Κατηγορηματικά όχι για όλους τους λόγους που προανέφερα. Ο Cranston δεν υποδύθηκε τον Heisenberg, έγινε Heisenberg και μπορούσε να σε τσακίσει με ένα βλέμμα. Πιστεύω πως η ερμηνεία του θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση για μελλοντικές σειρές και όχι μόνο. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ήταν δικό του και το άξιζε εξολοκλήρου.

Έπρεπε δηλαδή να μείνει αιώνια εγκλωβισμένος στην εικόνα του φουσκωμένου γόη ενώ έχει μέσα του ωμό ταλέντο για να μην κατηγοριοποιηθεί ως υπηρέτης του ξεβαμμένου Αμερικάνικου Ονείρου. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να ασχοληθεί ο κόσμος με κάτι. O McConaughey πέτυχε τον καλύτερο: τα γύρισε όλα ανάποδα και κέρδισε τον επαγγελματικό του σεβασμό με το σπαθί του. Η ερμηνεία του ως Rust Cohle ήταν κάτι παραπάνω από εκπληκτική και προσωπικά την θεωρώ καλύτερη ακόμη και από εκείνη του Ron Woodroof στο Dallas Buyers Club. Γιατί αυτή πήρε Όσκαρ. Άξιζε το EMMY; Για μένα ναι. Δεν θα το έπαιρνε όμως. Τώρα αν πετύχαινε το Breaking Bad στην πρώτη του σεζόν… Αυτό είναι μια άλλη ιστορία για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Σ.Σ. Πολλοί από εσάς μπορεί να σκεφτείτε: Μα καλά, για τα ΕΜΜΥ τόση φασαρία; Σιγά τα σοβαρά βραβεία! 

Καταλαβαίνω το σκεπτικό όμως έχω να σας εξομολογηθώ κάτι. Μια χρονιά αποφάσισα να δω ό,τι βαριά και υπέρ του δέοντος κουλτουριάρικη ταινία ήταν υποψήφια για έναν σοβαρό θεσμό. Ξυστά πέρασα από το Ψυχιατρικό. Αν όμως θέλετε μια εμπεριστατωμένη άποψη επί του θέματος, έχουμε τον αρμόδιο Φρίντριχ Κούνερμαν.