Τρεις μικρές ανακόλουθες εξισώσεις
Πέρα όμως από θεούς και δαίμονες, σε κάποιο ράφι θα πρέπει να βρίσκονται τα βιβλία που περιγράφουν τον κόσμο αλλιώς. Με χιούμορ. Βιβλία που διαθέτουν εκείνη τη μικρή εξίσωση που καταλήγει ανακόλουθη και γκρεμίζει κόσμους και σχέδια, και όταν αυτό συμβαίνει, οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν το θάρρος να γελάσουν. Τι μπορεί να διαβάσει όμως κάποιος και να εντοπίσει αυτήν την ανακολουθία; Πρόχειρα μου έρχεται στο μυαλό η φιλότιμη προσπάθεια του Dan Brown με τις ξεκαρδιστικές περιπέτειες του καθηγητή Λάνγκτον. Εβραίοι, χριστιανοί, δισκοπότηρα, παγκόσμιες συνωμοσίες και χαμένα σύμβολα. Όλοι ψάχνουν για την απαγορευμένη ιστορία που δε διδασκόμαστε. Πολύ γέλιο! Υπερβατικό…
Λιγότερο πρόχειρα, ορίστε τρεις ανακολουθίες του λογοτεχνικού σύμπαντος…
Τόμ Ρόμπινς
Ο Τόμ Ρόμπινς γεννήθηκε στην Αμερική. Σπούδασε θεολογία, καλές τέχνες και μουσική. Το σημαντικότερο παράσημο στο βιογραφικό του όμως είναι ότι υπήρξε από τους πρώτους «προφήτες» (!!!) LSD στο “Frisco”. Τα μυθιστορήματα του συνοδεύονται με τεκίλα ανάμεικτη με χυμό πορτοκάλι.
«Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα»
«Υπάρχουν τύποι» είπε ο Μπόμπι, «που πιστεύουν ότι το σεξ είναι βρόμικο και αισχρό, και το φοβούνται και το μισούν και δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση μαζί του, και δεν θέλουν να έχει και κανένας άλλος καμία σχέση μαζί του. Και υπάρχουν τύποι που πιστεύουν ότι το σεξ είναι φυσικό και υγιεινό σαν τη μηλόπιτα της μαμάς, και το αντιμετωπίζουν ήρεμα , και δεν το χορταίνουν, ακόμη και την Κυριακή».
«Προσωπικά», είπε ο Σουίτερς, «πιστεύω ότι το σεξ είναι βρόμικο και αισχρό –και ταυτόχρονα δεν το χορταίνω. Ακόμη και την Κυριακή.
Κέρτ Βόνεγκατ
Ο Κερτ Βόνεγκατ γεννήθηκε και αυτός στην Αμερική. Λίγο πιο παλιά από τον Τόμ Ρόμπινς. Αποτέλεσε ίσως την πιο ιδιαίτερη φιγούρα της σύγχρονης Αμερικάνικης πεζογραφίας. «Είμαι Ουμανιστής», είχε πει, «που θα πει, ότι προσπαθώ να συμπεριφέρομαι με αξιοπρέπεια και εντιμότητα, χωρίς προσδοκίες για ανταμοιβή ή τιμωρία στη μετά θάνατον ζωή». Τα έργα του σερβίρονται ξεκάθαρα με ημίγλυκο κόκκινο κρασί.
«Κυανοπώγων»
Εκείνο που με τσάκισε ήταν ένα μεταπολεμικό θαύμα. Ίσως θα έπρεπε να εξηγήσω στους νεαρούς μου αναγνώστες, αν υπάρχουν, ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε πολλά από τα αναμενόμενα χαρακτηριστικά του Αρμαγεδώνα: έναν τελικό πόλεμο ανάμεσα στο καλό και στο κακό, τόσο ολέθριο που μόνο θαύματα θα μπορούσαν ν’ ακολουθήσουν. Ο στιγμιαίος καφές ήταν ένα από αυτά. Το DDT άλλο ένα. Θα σκότωνε, λέει, όλα τα έντομα και σχεδόν το πέτυχε. Η πυρηνική ενέργεια θα έριχνε τόσο πολύ την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, που δεν θα άξιζε τον κόπο να τοποθετηθούν μετρητές. Επίσης θα καθιστούσε αδιανόητο οποιονδήποτε άλλον πόλεμο. Ποια καρβέλια και ποια ψάρια-αυτά δεν ήταν τίποτα! Τα αντιβιοτικά θα κατατρόπωναν όλες τις αρρώστιες: ο Λάζαρος δεν θα πέθαινε ποτέ. Τι σχέδιο και αυτό για να παροπλιστεί ο Υιός του θεού, ε;
Πάμπλο Τουσέτ
Ο Τουσέτ γεννήθηκε στη Βαρκελώνη. Τελεία. Άνθρωπος της δράσης, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, εγκατέλειψε ένα σίγουρο μέλλον ως αναγνώστης για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Αν φτάσετε στο σημείο να διαβάσετε τα βιβλία του, πιείτε και καπνίστε ό,τι θέλετε.
«Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ’ ένα κρουασάν»
Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σ’ ένα κρουασάν είναι να το αλείψουν με βούτυρο. Αυτό σκεφτόμουν ενώ παραγέμιζα ένα ανοιχτό κρουασάν με μαργαρίνη που είχα αγοράσει σε προσφορά-το θυμάμαι καλά. Θυμάμαι ακόμα ότι ετοιμαζόμουν να του μπήξω βαθιά τα δόντια μου, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
Το δάγκωσα συνειδητά, έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι θα μιλούσα με γεμάτο στόμα:
«Ναα..»
«Εκεί είσαι;»
« Όχι, έχω βγει. Αφήστε μήνυμα μετά το χαρακτηριστικό ήχο και παράτα με ήσυχο. Μπιιιιιιιπ».
«Μην αρχίζεις τις βλακείες. Τι μασουλάς;»
«Προγευματίζω».
«Στη μία το μεσημέρι;»
«Ναι, σήμερα ξύπνησα πρωί πρωί. Τι θές;»
«Να περάσεις από το γραφείο. Έχω νέα».
«Να πα να χεστείς. Δε γουστάρω τα αινίγματα.»
«Κι εμένα δε μ’ αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο. Υπάρχει χρήμα. Μπορώ να σε περιμένω μισή ώρα. Ούτε λεπτό παραπάνω».
Ο Πήτερ Σέλερς έλεγε: «το γέλιο κάνει τη ζωή πιο υποφερτή». Δε διαφωνώ. Θεωρώ όμως ότι κάνει κάτι ακόμη σπουδαιότερο. Ξορκίζει τον κακό μας εαυτό, τις εμμονές που κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Στην ουσία όταν γελάμε είμαστε ανυπάκουοι. Απέναντι σε αυτά που μας τυραννούν από μέσα και σε αυτούς που θέλουν να μας τυραννήσουν από έξω. Ίσως αυτήν την απειθαρχία να φοβούνται όσοι σχεδιάζουν έναν «σοβαρό» κόσμο που θα έχουν στη τσέπη τους. Σκέφτονται: «Πώς θα λειτουργήσει ένα σύστημα που στηρίζεται στις εντολές, αν αρχίζουν και χαζογελάνε όλοι μεταξύ τους;». Πολύ απλά, δεν θα λειτουργήσει. Οπότε, χρειαζόμαστε περισσότερα βιβλία που κάνουν καλαμπούρι με όλα. Επιτρέπεται, όμως, με όλα; Ε… περίπου με όλα, μόνο με τα σοβαρά δηλαδή.
