Un peu, beaucoup, aveuglément!, του Clovis Cornillac
Δεν είμαι μεγάλη οπαδός των ρομαντικών κομεντί, ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ ότι οι Γάλλοι κρατάνε τα σκήπτρα του είδους. Μόλις άνοιξαν τα θερινά σινεμά και διάλεξα αυτήν την ταινία για να ξεκινήσω το φετινό μου κινηματογραφικό καλοκαίρι.
Ένας εργασιομανής και ιδιόρρυθμος άνδρας (Clovis Cornillac) αποτραβιέται σταδιακά από τη δουλειά του, όταν στο διπλανό διαμέρισμα μετακομίζει μια δασκάλα πιάνου (Melanie Bernier). Η μεσοτοιχία είναι τόσο λεπτή που καθένας τους μπορεί να ακούσει ό,τι συμβαίνει στο διπλανό διαμέρισμα, κι έτσι κηρύσσουν πόλεμο ο ένας στον άλλο, διεκδικώντας την ιδιωτικότητά τους. Χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ – και χωρίς να το επιδιώκουν – αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ τους, ανάγοντας τη φυσική απουσία σε απαραίτητο συστατικό της ιδιόμορφης σχέσης τους.
Το είδος της ρομαντικής κομεντί θεωρείται πλέον κορεσμένο, οπότε μια ταινία της κατηγορίας αυτής θα πρέπει να προσεγγίζεται περισσότερο βάση της γενικότερης αίσθησης που αποπνέει, παρά με κριτήρια πρωτοτυπίας. Κι εδώ είναι που κερδίζει το στοίχημα ο Clovis Cornillac, καταφέρνοντας να προβάλλει τη μοναξιά δύο ανθρώπων που έχουν απαρνηθεί την κοινωνική τους ζωή, αλλά δημιουργούν μια μορφή επικοινωνίας που κατανοούν μόνο οι ίδιοι. Λυπηρό κι απαισιόδοξο; Σε πρώτη ανάλυση ναι, αφού ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί – πάντοτε με μία δόση χιούμορ – την αποξένωση του σημερινού ανθρώπου μέσα από μελαγχολικά πλάνα και στιγμές σιωπής. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, η εξέλιξη της ιστορίας έρχεται να αποζημιώσει τους χαρακτήρες, όταν αρχίζουν και μοιράζονται ουσιαστικά πράγματα, υπογραμμίζοντας έμμεσα την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για πνευματική και ουσιαστική επικοινωνία.
Πολύ ευχάριστος ο Clovis Cornillac, υποδυόμενος τον ρόλο της αποτυχημένης ιδιοφυίας, όπως και η συμπρωταγωνίστριά του, Melanie Bernier. Τα αληθινά ονόματα των ηρώων δεν τα μαθαίνουμε ποτέ στη διάρκεια της ταινίας, σε μια, ίσως, απόπειρα ορισμού του ατόμου με διαφορετικά κριτήρια από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Δεν θα μπορούσε φυσικά να λείπει το απαραίτητο happy ending που ορίζει το κινηματογραφικό αυτό είδος. Καμιά φορά, όταν πρόκειται για ταινίες που μας κάνουν να γελάμε και να νιώθουμε όμορφα κάποιο καλοκαιρινό βράδυ σε ένα θερινό σινεμά, οι υπερβολικές αναλύσεις είναι περιττές. Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα κι αυτό αρκεί.
Un peu, beaucoup, aveuglément!, του Clovis Cornillac
Διάρκεια: 90’
Είδος: Ρομαντική Κομεντί
