Serial Killers

Σήμερα φαίνεται όλο και πιο έντονα πως το κινηματογραφικό γίγνεσθαι έχει βυθιστεί στον καλόβολο θρόνο του, σφιχταγκαλιασμένο με την απάθεια που συνοδεύει τα πάντα στην κοινωνία μας. Είναι όπως συμβαίνει στα ζευγάρια μετά από τριάντα χρόνια γάμου: απλώς ξέρεις πως το ταίρι σου θα είναι εκεί οπότε έχεις πάψει να προσπαθείς. Ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Πολύ δυνατό παράδειγμα για μένα, οι πρόσφατοι «Εκδικητές». Το γεγονός πως η ταινία “Avengers” είναι ξεκάθαρο blockbuster, στα μάτια μου δεν την κάνει λιγότερο σημαντική από τις θεωρητικά καθαρόαιμες κινηματογραφικές. Προσωπικά, δεν τις θεωρώ λιγότερο απαραίτητες στο ευρύτερο φάσμα των κινηματογραφικών κατηγοριών. Πόσο μάλλον όταν εμπεριέχουν και μια… παιδική καψούρα που λέγεται κόμιξ υπερηρώων. Και καλώ τον Sheldon Cooper για υποστήριξη.

Όταν λοιπόν πήγα να δω τους «Εκδικητές», ξενέρωσα τη ζωή μου. Όχι γιατί δεν ήταν καλά τα εφέ, ή επειδή κατέστρεψαν την υπόθεση της ταινίας, η οποία κατέληξε σε τριτοτέταρτη μοίρα. Πιο πολύ εκνευρίστηκα ως θεατής, γιατί οι παραγωγοί ήξεραν πως εγώ, όπως και κάτι άλλοι χιλιάδες ανά την υφήλιο, θα πηγαίναμε να την παρακολουθήσουμε, ακόμη κι αν έδειχναν τον Hulk να κάνει σκοινάκι για 90 λεπτά ή τον Ironman να παίζει τάβλι με τον Thor, έτσι για την αδρεναλίνη. Συνεπώς, έμεινα να παρακολουθώ έναν έναν τους επί χρόνια καλοδουλεμένους χαρακτήρες της Marvel να αποσυντονίζονται μπροστά στα μάτια μου γιατί… Γιατί όχι στην τελική; Η ταινία κατέληξε να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα promo για τα επόμενα project της Marvel στη μεγάλη οθόνη. Κοινώς, ούτε ο αμφιβληστροειδής μου χόρτασε. Τα τελευταία χρόνια, το μόνο που παρατηρώ να επαναλαμβάνεται είναι μια διαρκής ανακύκλωση τεράστιων παλιών γιγάντων του παγκόσμιου κινηματογράφου, δίχως τη μηδαμινή προσπάθεια για νέες ιδέες. Και κάπου εδώ έρχεται ο παλιός, καλός και διαχρονικός φίλος που ονομάζεται μικρή οθόνη να αναπληρώσει το αχανές κενό που αφήνει πίσω η βαριά βιομηχανία του θεάματος. Και μάλιστα, στο «έγκλημα» αυτό έχει και δυνατό συνεργό. 

Η ιδέα δεν είναι τωρινή. Αντί να ξοδεύεις χρόνο (και χρήμα) αναζητώντας φρέσκιες ιδέες, δυνατούς σεναριογράφους και πρωτότυπη πλοκή, παίρνεις τα δικαιώματα καλών βιβλίων, κοτσάρεις ένα «βασισμένο σε» στους τίτλους για να έχεις την ευχέρεια των απαραίτητων αλλαγών στο σενάριο και το κυριότερο: έχεις έτοιμη τη βάση σου, τους αναγνώστες των βιβλίων, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, θα συντονιστούν για να δουν ποιος θα υποδυθεί τον βασικό ήρωα, πόσο «μέσα» έπεσε η φαντασία τους ως προς την οπτικοποίηση του βιβλίου κι ακόμη κι αν δεν αρέσει, ο ντόρος θα είναι τόσο μεγάλος που πάλι θα οδηγήσει στον κοινό παρονομαστή που λέγεται χρήμα – οι παραγωγοί των «Εκδικητών» δεν έκαναν καν τον κόπο. Τρεις λέξεις έχω μόνο: “Game of Thrones”. 

Δεν θυμάμαι άλλη εποχή στην τηλεόραση, στην οποία να γίνεται κυριολεκτικά παρέλαση από μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου. Όλο και περισσότεροι καθιερωμένοι και εξαίρετοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες και παραγωγοί στρέφονται προς αυτή τη κατεύθυνση και στελεχώνουν σειρές που δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις κινηματογραφικές ταινίες. Η τελευταία πολλά υποσχόμενη προσθήκη λέγεται “Wayward Pines” και δημιουργεί προσδοκίες από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, αντίστοιχες με εκείνες του “True Detective”. 

Πρωταγωνιστής είναι ο μυστικός πράκτορας Ethan Burke (Matt Dillon) που καταφτάνει στο Wayward Pines αναζητώντας δύο συνεργάτες του που έχουν εξαφανιστεί. Μετά από τροχαίο ατύχημα, ξυπνάει στο νοσοκομείο πλάι σε μια… υπέρ το δέον γλυκομίλητη νοσοκόμα (Melissa Leo), με τη βοήθεια της λατρεμένης Juliette Lewis ανακαλύπτει το πτώμα του ενός από τους δύο συνεργάτες του, γεγονός που αφήνει σχεδόν αδιάφορο τον σερίφη της πόλης (Terrence Howard), ενώ η δεύτερη πράκτορας εντοπίζεται τελικά στην πόλη, μόνο που έχει άλλο όνομα και ισχυρίζεται πως είναι μόνιμη κάτοικος του Wayward Pines τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Κάποια στιγμή, ο πράκτορας Burke θα προσπαθήσει να φύγει από το ανατριχιαστικά μυστηριώδες μέρος, μόνο για να βρεθεί απέναντι σε ένα τεράστιο φράχτη που περικυκλώνει την περιοχή και σε ένα απειλητικό σερίφη που του δηλώνει ξεκάθαρα: «Κανείς δεν φεύγει από το Wayward Pines». 

Από το πρώτο επεισόδιο, τρώγεσαι να μάθεις λεπτομέρειες για το τι θα ακολουθήσει, ενώ ήδη το δεύτερο (που έχει προβληθεί εδώ και λίγες μέρες από τη στιγμή που γράφεται το κείμενο) σε υποδέχεται με απότομη ανατροπή, νουάρ διάθεση, καστ με πολλή όρεξη και τον M. Night Shyamalan να παίζει το τελευταίο του χαρτί για να μας αποδείξει πως παραμένει ένας καλός σκηνοθέτης, παρά τις α(πο)τυχίες της κινηματογραφικής του καριέρας. Η αίσθηση μυστηρίου είναι διάχυτη παντού, ενώ σίγουρα σε κάποια σημεία θα χτυπήσουν γνώριμα καμπανάκια: κάτι από «Σκοτεινό Χωριό», λίγο από “Population 436”, μια αρρωστημένη έκδοση των “Stepford Wives”, όλα όμως υπάκουα στη διαολεμένη πένα του Blake Crouch, συγγραφέα της τριλογίας του “Wayward Pines” και ενεργό συμμετέχοντα στο σενάριο και των δέκα επεισοδίων. Είπαμε, η εκδίκηση της μικρής οθόνης φαίνεται να έχει πιστό συνεργό τα βιβλία και μέχρι στιγμής, το έγκλημα φαίνεται να είναι τέλειο, λεπτομερώς οργανωμένο και αφοπλιστικά απολαυστικό. Αφεθείτε λοιπόν στην αρρωστημένα μυστηριώδη πόλη του Wayward Pines και τους ρομποτικά «καλοκουρδισμένους» κατοίκους της. Ακόμη κι αν δεν καταφέρουν να σας «ρουφήξουν» στο σκοτεινό τους σύμπαν, δεν θα νιώσετε στιγμή πως έχετε χάσει το χρόνο σας. Ούτε τα χρήματά σας. Αυτά θα μείνουν στην άκρη για να αγοράσετε την τριλογία των βιβλίων.