Άλλαι Τέχναι

Ο 19χρονος Άντριου (Miles Teller) έχει ένα όραμα. Να γίνει ο καλύτερος τζαζ ντράμερ της γενιάς του. Για να κατορθώσει κάτι τέτοιο, πηγαίνει στο ωδείο του Μανχάταν και ξεκινά την προσπάθειά του υπό την καθοδήγηση ενός σκληρού δασκάλου του Φλέτσερ (J. K. Simmons). Απλό το σενάριο του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Damien Chazelle. Αυτό είναι και το μυστικό της ταινίας. Μένει μακριά από εντυπωσιασμούς και εφετζίδικες τάσεις. Κινείται σφιχτά στις θεματικές που επιλέγει και ανανεώνει τα κλισέ του είδους. Ο σκηνοθέτης ελέγχει απόλυτα την ταινία του, δεν υπερβάλλει και δεν λοξοδρομεί πουθενά, με αποτέλεσμα να της δίνει απίθανο -σχεδόν ξεσηκωτικό- ρυθμό αλλά και συναίσθημα. Η συναισθηματική σύνδεση θεατή και χαρακτήρα ωθείται από την απλότητα της ταινίας για να επιστεγασθεί από τις έξοχες ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου. 

Ο Άντριου είναι φιλόδοξος, πεισματάρης και δουλευταράς. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι αποφασισμένος, η φιγούρα που θα κινήσει γη και ουρανό για να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Θα περάσει γολγοθά υπό την καθοδήγηση του δασκάλου του. Θα πεισμώσει και θα παλέψει περισσότερο. Θα αφήσει, στην κυριολεξία, το αίμα του πάνω στο ντραμ κιτ. Από την άλλη, ο Φλέτσερ είναι το αγκάθι, το ακατάβλητο εμπόδιο. Καθηγητής που εφαρμόζει ανορθόδοξες μεθόδους και ταλαιπωρεί αφάνταστα τους μαθητές. Λειτουργεί με γνώμονα την εξής ιδέα: όσο πιο πολύ πιέσεις έναν μαθητή και τον φέρεις στα σωματικά και ψυχολογικά του όρια, τόσο πιο εύκολα θα ανασύρεις το ταλέντο πάνω από τη μετριότητα. Αντίληψη που σηκώνει αρκετή συζήτηση, για το αν είναι δίκαιο ή σωστό να καταστρέφεις 100 μαθητές, μόνο και μόνο για να βρεις τον ένα Τσάρλι Πάρκερ που κατάφερε να αναδειχθεί. 

Όσα ανέφερα παραπάνω για τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία και τις προβληματικές της ταινίας κορυφώνονται στο τελευταίο 20λεπτο. Η ένταση ανάμεσα στους χαρακτήρες, η φρενήρης σκηνοθεσία του Chazelle με συνδυασμό την καταπληκτική μουσική, όλα αυτά πιάνουν ταβάνι. Ατυό το τελευταίο κομμάτι του φιλμ είναι τυφώνας που παίρνει τα πάντα στο πέρασμά του. Όλα απογειώνονται, μαζί και ο θεατής. Η διαχείριση του υλικού από τον σκηνοθέτη, το χτίσιμο και η σταδιακή κορύφωση θα διδάσκονται στο μέλλον σε σχολές κινηματογράφου. 

Όλα τα παραπάνω συντελούν στο να μνημονεύεται για χρόνια το Whiplash. Μια ταινία αυθεντική, δίχως διδακτισμούς και φανφάρες. Έρχεται απ' το πουθενά για να κάνει την καρδιά σου ταμπούρλο και να γεμίσει την ψυχή σου με χίλια δυo συναισθήματα, μουσικές και εικόνες. Προσωπικά, δεν θα με πείραζε αν δεν είχε πάρει κανένα βραβείο. Επίσης, εύχομαι να μην κερδίσει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Όχι γιατί δεν το αξίζει, αλλά επειδή το μεγάλο σινεμά, το σινεμά που αγαπάμε και μας συγκλονίζει, το σινεμά που κατοικεί στην καρδιά και το μυαλό μας για πάντα, δεν έχει ανάγκη από κανένα βραβείο.

Υ.Γ.: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στους συναδέλφους του Artcore, Νίκο Πρίπορα και Kogemochii Yo, που μας ζάλισαν να δούμε αυτή την ταινία και ένας Θεός ξέρει πόσο δίκιο είχαν που το έκαναν.