Λόγος + Τέχνη

Κατοικείς σ’ ένα γυάλινο δάσος. Η Θάλασσα με τα λεπτά χείλια, η Θάλασσα στις πέντε η ώρα το πρωί λαμπυρίζει στις πόρτες του ύπνου σου. Όταν την αγγίζουν τα μάτια σου, η μεταλλική της ράχη γυαλίζει σαν νεκροταφείο θωράκων. Η θάλασσα στοιβάζει στα πόδια σου σπαθιά, ακόντια, λόγχες, βαλλίστρες, στιλέτα. Υπάρχουν μαλάκια φωτεινά, φυτείες από ζωντανά πετράδια γύρω σου. Ένα ενυδρείο ματιών έχει το υπνοδωμάτιό σου. Κοιμάσαι σ’ ένα κρεβάτι καμωμένο από μια μονάχα αστραπή. Υπάρχουν βλέμματα μπλεγμένα στις επικράτειές σου. Μια μονάχα έμμονη ματιά στραμμένη στα κατώφλια σου. Σε καθέναν απ’ τους δρόμους που φέρνουν σε σένα υπάρχει μια ερώτηση χωρίς αντίρρηση, ένα τσεκούρι, μια ένδειξη διφορούμενη στην αθωότητά της, μια κούπα που μέσα της έχει φωτιά, άλλη ερώτηση που είναι μια κοψιά μόνο, πολλές πολυτέλειες παχύρευστες, ένα στρώμα συνυφασμένων και μοιραίων υπαινιγμών. Στην κρεβατοκάμαρή σου από ιστούς αράχνης υπαγορεύεις διατάγματα από αλάτι. Χρησιμοποιείς τα φέγγη, χειρίζεσαι καλά τα ψυχρά όπλα. Το φθινόπωρο επιστρέφεις στις μεγάλες αίθουσες.

~ Η φωτογραφία είναι του Fabio Lovino.