Βιβλιοθήκη

Η επτάχρονη Μαρίνα χάνει τους γονείς της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μαθαίνει να λέει αυτό που της συνέβη σαν ένα ποίημα, σαν το όνομά της: «Ο πατέρας μου πέθανε στο ατύχημα, η μητέρα μου στο νοσοκομείο», χωρίς να καταλαβαίνει καλά καλά μέσα της τι ακριβώς σημαίνουν αυτές οι λέξεις. Σοκαρισμένη ακόμα από τον αιφνίδιο τρόπο με τον οποίο άλλαξε η ζωή της από τη μια στιγμή στην άλλη, καταφτάνει σε ένα ορφανοτροφείο θηλέων, έχοντας μοναδική της συντροφιά μια κούκλα που της χάρισε η ψυχολόγος που την παρακολουθεί. Καθώς προσπαθεί να ενσωματωθεί με τα υπόλοιπα κορίτσια, επινοεί ένα περίεργο παιχνίδι που κρύβει μέσα του βία, εμμονές και όλα όσα δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι μπορεί να φωλιάζουν μέσα στις παιδικές ψυχές.

Ο Andres Barba υπογράφει ένα σκοτεινό μυθιστόρημα κάνοντας βουτιά στο μυαλό ψυχικά τραυματισμένων παιδιών. Με πρωτότυπο τρόπο γραφής εναλλάσσει τον αφηγητή σε κάθε κεφάλαιο, παρουσιάζοντάς μας την οπτική δύο πρωταγωνιστών: της Μαρίνας και των υπόλοιπων κοριτσιών. Το γεγονός ότι ενώνει τις φωνές των υπόλοιπων κοριτσιών του ορφανοτροφείου σε μία, υποδηλώνοντας ότι μοιράζονται τις ίδιες σκέψεις μεταξύ τους, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες εμμονές, τονίζει ακόμα περισσότερο τη διαφορετικότητα του καινούριου κοριτσιού που προσπαθεί να εισβάλλει στην καθημερινότητά τους και να διαταράξει την ηρεμία τους. Στο πρόσωπό της βλέπουν όλα όσα θα ήθελαν να ζήσουν και δεν κατάφεραν ποτέ. Χαρακτηριστική είναι η φράση του συγγραφέα δια στόματος των κοριτσιών: «Μέχρι να εμφανιστεί, θέλαμε τα ίδια πράγματα, αγαπούσαμε τα ίδια πράγματα, αγαπούσαμε η μία την άλλη». «Τώρα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με την αγάπη μας».

Ο Andres Barba παρουσιάζει μια πραγματικότητα ενηλίκων που κρύβεται πίσω από παιδικά πρόσωπα, περνώντας το μήνυμα πως μπορεί οι σωματικές ουλές να θεραπευτούν, αλλά οι πληγές της ψυχής θα μένουν για πάντα ανοιχτές να μας θυμίζουν τις ατέλειές μας· να φωνάζουν μέσα μας τα μυστικά που φοβόμαστε να αποκαλύψουμε, που εκμυστηρευόμαστε μόνο στις κούκλες μας, γιατί οι κούκλες δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν να αποκαλύψουν σε κανέναν όλα αυτά για τα οποία ντρεπόμαστε. Τι συμβαίνει άραγε όταν η τέλεια κούκλα χαλάσει, όπως ακριβώς έχει «χαλάσει» και το κορίτσι στo οποίo ανήκει; Τι θα συμβεί, όταν τα μέλη της ακρωτηριαστούν, όπως έχει ακρωτηριαστεί η ψυχή του κοριτσιού; Μέσα από συμβολισμούς και μεταφορές ο συγγραφέας παρουσιάζει στους αναγνώστες το πόσο δυνατή μπορεί να είναι η επιθυμία να ανήκεις κάπου, η επιθυμία να αγαπηθείς, να λατρευτείς. Προβάλλει το σκληρό πρόσωπο της αγάπης που ενώ θέλει να αγαπήσει φτάνει στο άλλο άκρο. Παρουσιάζει το πόσο σκληρός μπορεί να είναι ο κόσμος των παιδιών που δεν έχουν την αίσθηση του πόνου που μπορεί να προκαλέσουν, που μπορεί να αποφασίσουν να σκοτώσουν μια κάμπια χωρίς λόγο, γιατί απλά βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή και μετά να τη θάψουν αποδίδοντάς της, έστω καθυστερημένα, τον φόρο τιμής που της αξίζει.

Από τη στιγμή που τα κορίτσια αρχίζουν να παίζουν αυτό το περίεργο παιχνίδι, το βιβλίο χωρίζεται σε δύο κόσμους: της ημέρας που είναι γεμάτος ντροπή και της νύχτας που είναι γεμάτος από την ακατανίκητη επιθυμία να παίξουν, να ομολογήσουν τα ντροπιαστικά μυστικά τους, ψιθυρίζοντας σε αυτιά που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να τους προδώσουν και να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους, τα μικρά τους χέρια για να κάνουν πράξεις που δεν θα έκαναν ούτε οι μεγάλοι.

Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί, όχι επειδή οι σελίδες του είναι μόλις 115, αλλά επειδή καθώς η μία σελίδα διαδέχεται την άλλη, η αγωνία κορυφώνεται και ο αναγνώστης διαβάζει όσο πιο γρήγορα μπορεί για να φτάσει στο τέλος και να διαπιστώσει πόσο μεγάλο κακό μπορεί να προκαλέσουν χέρια που είναι τόσο μικρά.