Άλλαι Τέχναι

Πες μας λίγα λόγια για τον εαυτό σου.
Είμαι 17 χρονών και ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες όταν ήμουν περίπου 8. Η αρχή έγινε όταν ξεκίνησα το project '365', όπου για ένα χρόνο έβγαζα μια φωτογραφία κάθε μέρα. Με τη βοήθεια της αδερφής μου και πρωταγωνιστή έναν σκύλο-παιχνίδι άρχισα να φτιάχνω ιστορίες. Δεν χάσαμε ούτε μέρα. Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα γιατί καταπιάστηκα με αυτό το project, αλλά σίγουρα με έκανε να αγαπήσω τη φωτογραφία. 

Ποιο είναι το προσωπικό σου ύφος στη φωτογραφία;
Τον τελευταίο καιρό, το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου επικεντρώνεται στην κλίμακα και στον τρόπο που μπορεί να αλλάξει την προοπτική. Αν κοιτάξει κανείς από την κορυφή ενός δέντρου και μετά με το βλέμμα πολύ κοντά στο έδαφος μπορεί να δει δύο διαφορετικούς κόσμους, που όμως καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο και χρόνο. Γενικά, οι περισσότερες φωτογραφίες μου παρουσιάζουν μια ποικιλία στην προοπτική και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα να εξερευνώ.

Από πού πηγάζει η έμπνευση σου;
Δυσκολεύομαι αρκετά να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Ειλικρινά, πιστεύω ότι η έμπνευση μπορεί να έρθει από παντού. Μια όμορφη τοποθεσία, μια φωτογραφία ή μια ταινία μπορούν σίγουρα να αποτελέσουν έμπνευση. Παράλληλα, οι ιδέες για τις εικόνες μου προέρχονται πολύ συχνά από πιο αφηρημένα πράγματα. Ιδέες και συναισθήματα που θα ήθελα να επικοινωνήσω ή εμπειρίες που με κάποιο τρόπο μπορούν να μεταφραστούν σε εικόνες.

Με ποιο τρόπο καλλιέργησες την τέχνη σου;
Δεν έχω κάνει ποτέ κανένα μάθημα φωτογραφίας και μπορώ να πω ότι έμαθα κυρίως μέσα από τον πειραματισμό. Τον πρώτο καιρό, ειδικά, έμαθα αρκετά από τα on-line εκπαιδευτικά βίντεο για το Photoshop, αλλά και από την ιδιαίτερα βοηθητική διαδικτυακή κοινότητα. 

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τι σχέση έχεις;
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και γενικότερα όλη η διαδικασία να μοιράζεται κανείς διαδικτυακά την τέχνη του έχουν αποτελέσει συνολικά ένα πολύ μεγάλο μέρος της πορείας μου. Πραγματικά, χωρίς αυτά αμφιβάλλω αν θα είχε δει ποτέ κανείς τις εικόνες μου. Η δυνατότητα να μοιράζομαι και να κοινοποιώ τη δουλειά μου σε μια κοινότητα φωτογράφων αποτέλεσε για μένα μεγάλη πηγή γνώσης και μέσο μάθησης.

Από την άλλη, ο κίνδυνος που ελλοχεύει είναι ότι μπορεί να μου δημιουργηθεί η ανάγκη να μείνω πιστός στο αρχικό ύφος μου, χάρη στο οποίο με ακολούθησε το κοινό, έτσι ώστε να «τροφοδοτώ αυτό το κοινό», με αποτέλεσμα να γίνω απρόθυμος να δοκιμάσω νέα πράγματα. Πιστεύω όμως πως μια τέτοια αντίληψη είναι αντιπαραγωγική και εμποδίζει την εξέλιξη. Έτσι, προσπαθώ να αποφύγω τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης. 

Ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που κάνει μια φωτογραφία «καλή»;
Πιθανόν, το στοιχείο-κλειδί για μια «καλή» φωτογραφία να είναι η δυνατότητά της να επικοινωνήσει ένα δυνατό συναίσθημα. Θα μπορούσε να είναι νοσταλγία, φόβος, θαυμασμός. Ελπίζω ο κόσμος που κοιτάζει τις φωτογραφίες μου να νιώθει «κάτι». Αυτό ακριβώς είναι το στοιχείο που δημιουργεί κάποια επίδραση. Έτσι όπως το βλέπω, μια «όμορφη εικόνα» δεν αρκεί για μια «καλή φωτογραφία», ενώ τα οποιαδήποτε εφέ αποτελούν απλώς ένα «δοχείο» για τις ιδέες και τα συναισθήματα.

Τι εξοπλισμό έχεις;
Χρησιμοποιώ μια mirrorless φωτογραφική μηχανή, η οποία μου αρέσει αρκετά. Μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ εύκολα vintage και αυτοσχέδιους φακούς. Έχω επίσης πειραματιστεί λίγο με το φιλμ, αλλά δεν ήταν κάτι που με ενθουσίασε για να συνεχίσω. Πρόσφατα έφτιαξα μια 8×10 μεγάλου φορμά ψηφιακή φωτογραφική μηχανή από ένα παλιό σκάνερ. Ακόμα την «μαστορεύω», αλλά πραγματικά έχει αυτή τη μοναδική αίσθηση του μεγάλου φορμά που αγαπώ. 

Τι θα πρότεινες σε άλλους φωτογράφους, προκειμένου να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, από «καλές» σε «σπουδαίες» φωτογραφίες;
Το νούμερο ένα πράγμα που θα σύστηνα σε οποιοδήποτε φωτογράφο —είτε ξεκινάει τώρα είτε όχι– θα ήταν να βγάζει πολλές φωτογραφίες. Νομίζω ότι μάθαινα με τον πιο γρήγορο τρόπο, όταν έβγαζα μια φωτογραφία κάθε μέρα. Δεν έχεις τον καιρό να κάνεις τα πάντα τέλεια, αλλά μπορείς να δοκιμάσεις πολλά καινούργια πράγματα, κάτι που είναι απαραίτητο. 

Περισσότερες πληροφορίες για τον Zev Hoover ή αλλιώς Fiddleoak μπορεί να βρει κανείς στα: portfolio, facebook, blog

Συνέντευξη: Γεωργία Κίκου